Regelmatig gebeuren in een mensenleven dingen die niet verklaarbaar zijn. In 1952 was ik werkzaam bij een overheidsbedrijf. Het werk was voorspelbaar te noemen en de routine sloeg toe.
Ik was op dat moment vrijgezel en begon me te oriënteren op een andere, hopelijk meer inhoud gevende baan. Op een zekere dag zag ik een advertentie voor een telecommunicatiemedewerker, solliciteerde en kreeg een uitnodiging voor een gesprek. Een tweede gesprek zou volgen. Op de vooravond van dat gesprek zag ik een advertentie voor eenzelfde vacature van een andere maatschappij, waarvan ik zijdelings had gehoord. Als regel werd daar goed betaald en ook de arbeidsvoorwaarden waren er beter.

Ondanks de grote kans dat ik de volgende dag een baan zou krijgen, schreef ik op deze advertentie. De volgende dag werd me de baan inderdaad aangeboden en ik zei ja.
Van de andere maatschappij kreeg ik een vragenlijst toegestuurd met het verzoek die ingevuld persoonlijk aan te bieden. Na een keuring en de toen gebruikelijke doorlichting werd me ook deze baan aangeboden, met een salarisverhoging van 35 gulden per maand, in 1952 een flinke verhoging en heel aantrekkelijk. Aan het bedrijf dat me de eerste baan had aangeboden, heb ik in een aangetekende brief laten weten dat ik er om 'persoonlijke redenen' van afzag.

Op 1 juli 1952 begon ik in mijn nieuwe baan en daar voelde ik me al gauw op mijn plek. Leuk werk, aardige collega's en een prettige werkomgeving. Op 1 december 1952 kwam er een nieuwe collegaatje, een meisje van ongeveer mijn leeftijd, dat naar Den Haag was overgeplaatst. In 1953 begonnen we elkaar aardig te vinden, de genegenheid groeide steeds meer en op een zeker moment sprong de vonk over. De volgende stap was het voorstellen aan de beide ouderparen. Vooral het voorstellen aan mijn ouders vond ik heel bijzonder. Ik had een zusje van toen ongeveer 8 jaar. Ze moest voordat mijn meisje zou komen eerst nog naar bed en mocht toen zij er was met haar komen kennismaken. Ze kon het niet laten om op te merken dat ze haar 'wel groot vond, maar wel heel aardig'.

Nu kwam het volgende probleem aan de orde. Ik was Rooms-Katholiek en zij had geen religieuze achtergrond. In die tijd (1955) was gemengd trouwen een heet hangijzer en het welbekende gezegde: 'Twee geloven op een kussen' enz. werd vaak aangehaald. Gelukkig voor mij: ze was bereid kennis te maken met het rooms-katholieke geloof. Er was toen in Den Haag een instituut waar mensen de gelegenheid werd geboden zich te verdiepen in het R.K. geloof, instituut "Una Sancta". Het werd geleid door de paters van de M.S.C. (Mission Sacré Coeur) onder leiding van Pater van Doornik. Ook de welbekende pater Simon Jelsma (de populaire Pleinpreker) behoorde tot deze orde.
Op zekere dag besloten we te gaan trouwen. Mijn aanstaande woonde toen op kamers in de Mildestraat in het Benoordenhout. We gingen kennismaken met de pastoor van de Paschaliskerk, Pastoor Wolfgang Schmitz, aan de Wassenaarseweg.
Op donderdag 22 december 1955 werd mijn aanstaande gedoopt, in de Kerstnacht deed ze haar eerste H. Communie en op donderdag 29 december werd ons huwelijk kerkelijk ingezegend door Pastoor Schmitz O.F.M. (een franciscaan).

Stel dat ik de tweede sollicitatiebrief niet had geschreven, dan hadden we elkaar nooit ontmoet. Nu, na een huwelijk van bijna 52 jaar, hebben we de belofte aan elkaar - 'Tot de dood ons scheidt' - tot een goed, maar helaas veel te vroeg einde gebracht. Voorbestemd of toeval?

Piet Verreck