Voorzichtig laat ik de lange wollen kousen over mijn spillebenen glijden. Geen gezicht, maar ja, nylons zijn voor een twaalfjarig meisje niet te koop. Ik kleed me verder aan: rok, trui, nette schoenen... het hoedje gaat in mijn schooltas, dat is voor later.
Een ontbijtje mag en kan niet. Zelfs een regendruppel kan de communiegang blokkeren. Oppassen dus, want niet ter communie gaan kan betekenen dat je een doodzonde op je ziel hebt. Zou God echt zo streng zijn?

Onzeker onderneem ik de gang naar de Mulo in de Oude Molstraat: een stukje lopen over de Goeverneurlaan, met tram 4 naar de Kalvermarkt, de Passage door om vervolgens bij De Drie Hoekjes de Oude Molstraat in te slaan. Door de grote houten deur loop ik naar het klaslokaal.
De meiden van alle klassen vormen een rij, allemaal achter elkaar, net verklede eendjes. Iedereen heeft lange kousen aan en een hoedje op. Bij de uitgang wordt dat gecontroleerd door de streng ogende hoofdnon. Ik vraag me af, of het een man of een vrouw is. Lichaamsvormen zijn niet te onderscheiden door de kledij van top tot teen. En… zou er haar zitten onder die enorme hoofdkap?
De controle gaat door. Een dapper meisje heeft het aangedurfd tegen de regels in een hoofddoekje om te doen. Terug, strafwerk en niet mee naar de kerk. Een sjaaltje is geen hoedje.

En zo trekt de stoet op de eerste vrijdag van de maand richting Parkstraat. Mijn hoedje kriebelt, dat zal wel niet alleen bij mij zo zijn. Maar daar praat je niet over. Trouwens, eigen gevoelens en ideeën zijn inmiddels totaal ondergesneeuwd. Je had het wel afgeleerd daarmee naar buiten te komen.

In de kerk pikt mijn lege maag het niet langer en laat merken dat ze aan eten toe is. Voorlopig kan ik daar geen gehoor aan geven. Bidden lukt niet en de mis is saai. Het is bovendien koud in de kerk. Vlak voor de communie wordt het zwart voor mijn ogen. Als ik bijkom, trekken bereidwillige handen me weer omhoog. Kon ik maar wat eten of drinken. Maar zover is het nog niet...

Wat een heerlijk gevoel als ik wat later op school mijn pakje brood kan pakken. Eerst een slok melk. Maar dan staat opeens de hoofdnon naast me: "Dat je flauwgevallen bent, daar kon je niets aan doen, maar je had wel wat vlotter op je knieën kunnen gaan!"
Zwijgend begin ik aan mijn ontbijtje. Heerlijk hoor.
 
Agnes Jonker