OORLOGSJAREN
Doordat de Moerwijk nog niet afgebouwd kon worden vanwege de tweede wereldoorlog, ging het gezin waarin ik opgroeide naar de Oranjekerk in Spoorwijk. Ons gezin woonde in het blok van Patrimonium. De Oranjekerk was een goed kwartier lopen bij ons vandaan. Van de Rederijkersstraat naar de Troelstrakade, onder het viaduct door, Hildebrandstraat in, dan de hoek om en je zag de Oranjekerk.

Mijn eerste herinnering is natuurlijk de kerkgang op zondagmorgen en soms ook 's middags en daartussendoor de zondagsschool. De kerk is geopend op 3 december 1935, in aanwezigheid van Koningin Wilhelmina en Prinses Juliana. Een mooie en functionele kerk met een groot bijgebouw.

Als we er binnenkomen moeten we eerst een tijdje in het gangpad staan. Sommige mensen nemen gelijk plaats, maar dat zijn mensen die voor hun plaats hebben betaald. Mijn vader zegt: "Kijk, boven de preekstoel zit een lampje. Als dat gaat branden, mogen wij gaan zitten waar er nog plaats is". Dan zitten we soms niet allemaal bij elkaar. Na de kerk vlug naar huis, want om half twee begint de zondagsschool en er moet ook nog gegeten worden. In de middag spelen mijn zusjes en ik beneden. Boven op onze kamer kan niet, want mijn moeder moet rusten, dus we moeten wel een beetje stil zijn. Buiten spelen mag niet op zondag. Voor mij een hele straf, want ik ben een buitenkind.

Wat wel en niet mag op zondag is voor ons als kinderen niet helemaal duidelijk. Het geeft vaak problemen. Mijn vader is wel Nederlands Hervormd, maar zoals ze dat noemen Gereformeerde Bonder. Heel gelovig, maar moeilijk voor zichzelf, mijn moeder en natuurlijk ook voor ons kinderen. Als het avondmaal is in de kerk, gaan mijn ouders niet naar voren om aan de avondmaalstafel plaats te nemen. Van mijn zus heb ik later gehoord dat het was omdat mijn vader zich te zondig voelde. Het is natuurlijk een andere tijd. Later is hij ook wel veranderd.


HET VERENIGINGSLEVEN
Na de oorlog is het kerkelijk leven opgebloeid en zijn er veel verenigingen door de kerk op touw gezet. Daar is bijvoorbeeld Jetra. Het is een geheelonthoudingsvereniging. In de jaren na de oorlog zijn er veel van dit soort verenigingen. Dit is een heel leuke vereniging met verschillende afdelingen. Ik heb er als fluitiste in de band gespeeld en daar mijn man leren kennen.
Op zaterdag is er altijd een bonte avond, waar alle afdelingen bij elkaar komen. Er wordt gevolksdanst en we doen spelletjes.
Zondags gaan we ook vaak naar de Willemskerk, naar de jeugddienst met Ds. Lugtigheid.
Begin jaren vijftig gaan we met de hele club naar het Feijenoordstadion. Daar preekt de evangelist Billy Graham. Niet te geloven, zoveel mensen als daar zijn. Volgens mij is dit de eerste oecumenische dient. Alle gezindten zijn er vertegenwoordigd. Het stadion is bomvol. Heel indrukwekkend.

ORANJEKLANKEN
De muzikale tak van de kerkgemeenschap heet natuurlijk Oranjeklanken. Een mandolinevereniging. Mijn vriendin en ik hebben een aantal maanden gitaarlessen gevolgd om op Oranjeklanken te kunnen komen.
Op een avond hebben we de stoute schoenen aangetrokken en eerst door een klein kapot glas-in-loodraampje gekeken en geluisterd naar de prestaties van de leden.
Wij stappen naar binnen en voelen ons gelijk opgenomen. Het zijn allemaal meisjes, de meeste met mandoline of banjo. Degenen die gitaar spelen, staan achter hen.
We spelen alle bekende liedjes uit die tijd. Hettie, onze zangeres, zingt daar niet onverdienstelijk bij. Onze dirigent speelt ook piano.

Het mooiste zijn de uitvoeringen. De mensen in bejaardenhuizen vinden onze muziek heerlijk, ook als we bijvoorbeeld de tango Olé Guapa van Malando spelen.
Diverse concerten worden natuurlijk in de wijkzaal van de Oranjekerk gegeven, waar jong en oud naartoe komt.
De mandolineclub is na mijn vertrek in 1954 nog lang doorgegaan. Mijn vriendin heeft geen afscheid van de club kunnen nemen: zij trouwt in 1953 met onze dirigent.

Wil de Wit