De Duinoordkerk aan de Adriaan Goekooplaan was een plaatje. Eerst ging je onder een afdakje door, dan nog zo'n vijf stappen en dan een paar treden op naar de ingang. De kerk lag in mijn herinnering omringd door bomen, op de plek waar nu de achterkant van het World Forum is. Mijn vriendinnetje Geusje Steenhof en ik woonden in de Aardbeistraat en de Tomatenstraat. Op zondagmorgen liepen we door de Bosjes van Pex naar de tram die over de Sportlaan reed. Ik geloof dat het lijn 2 was in die tijd. Ook Jaquelientje en Belia Mey kwamen daarheen en dan gingen we met de tram richting Duinoordkerk.
In 1937 was daar een *Jeugdkapel gebouwd. Wij begonnen gezamenlijk in de Kapel en gingen daarna in kleine groepjes uiteen, volgens de **Westhillmethode.

Naast de Kapel was een ruimte waar we onze jassen konden hangen en als het erg vol was, gingen de houten schotten tussen Kapel en garderobe naar beneden en konden er stoelen worden bijgezet. De fietsen die eronder stonden werden dan wel geblokkeerd door de houten panelen!



Met Kerstmis begonnen we de dienst in de kerk. Ik weet nog dat ik voor mijn groepje de mand met cadeautjes mocht dragen en onder de Kerstboom zetten. Wij kinderen zaten dan op de eerste rijen en ik zag mijn moeder, zoals dat hoorde met een hoed op, vlak achter ons zitten. De apostelramen, die nu in de Kloosterkerk te zien zijn, zaten aan beide zijden van de kerk, zes apostelen links, zes rechts. En ook het mozaïek van Thorn Prikker was voorin goed te zien.

Toen ik elf jaar was, heb ik ook nog een mooie taak mogen vervullen in de Duinoordkerk. Op 30 september 1942 trouwden mijn nichtje en haar man als een van de laatste paren in de Duinoordkerk en ik was een van de twee bruidsmeisjes. Boelie Mey liep voor ze uit om bloemetjes te strooien en ik mocht de sluier vasthouden.
In 1931 was ik al gedoopt in deze mooie kerk, waar ik heel vrolijk ben opgegroeid. "Laat de kinderkens tot mij komen en verhindert ze niet". Ik was toen al lid van Baby's hulp voor de Duinoordkerkzending. De bijdrage was 50 cents per jaar of fl. 2,50 ineens. Ik heb nog een mooie foto van het  oogstfeest met het opschrift 'Duinoordkerk 4 oct. 1936', waarmee ik door mejuffrouw De Stoppelaer werd bedankt voor mijn bijdrage.



En toen werd het ineens anders. We konden niet meer naar de Duinoordkerk, maar moesten naar de Kloosterkerk. Ja, zo ging dat, het was oorlog. Er gebeurden dingen die we niet begrepen. Naar het strand konden we ook niet meer. Zowel strand als kerk lagen in het Sperrgebiet.
Naar de Kloosterkerk betekende voor de kinderen: ingang steegje Parkstraat. Daar kan je nu niet meer door; een stevig hek blokkeert de ingang.

Mij als kind is niet bijgebleven dat de Duinoordkerk toen afgebroken werd. Pas veel later heb gehoord waarom deze is afgebroken. Er doen daarover meerdere verhalen de ronde, o.a. het volgende. Ds. Kwint was gevraagd om de dochter van Seyss-Inquart te trouwen. Na overleg met het bestuur is besloten het niet te doen, omdat het veel gedoe met zich mee zou brengen en de Duitse Wehrmacht er ook bij betrokken zou zijn. Het gevolg was, dat de plannen voor de tankval (tankgracht) veranderd werden, zodat ook de Duinoordkerk het veld moest ruimen, onder het mom dat de kerk in het schootsveld lag. Dat was niet zo.

Gelukkig konden de apostelramen en het mozaïek van Thorn Prikker behouden blijven, evenals de preekstoel, de avondmaalstafel, de banken etc. Dat alles is nu in de Kloosterkerk te vinden.

 

Wij kinderen hadden het ook in die kerk heerlijk. Hij was toen heel anders ingericht dan nu. De preekstoel uit de Duinoordkerk stond in het midden van de lange muur. Het koor was afgesloten, de ruimte erachter was een opslagplaats. Ervoor stonden wel een paar rijen banken, die wij de bedstee noemden. Na de oorlog was dat de plek waar Koningin Wilhelmina met hofdame plaatsnam. Wanneer zij weer vertrok via de kosterij, nam zij plaats in een auto die klaar stond met plaids om haar toe te dekken. In die tijd hadden auto's nog geen verwarming.
Na de dienst gingen onze groepjes van de groepsvorming dichtbij de grote potkachels zitten, waarvan er vier in de hoeken van de kerk stonden. In mijn herinnering waren ze anderhalve meter in doorsnee en wel drie meter hoog.


Mijn moeder had een vaste plaats in de kerk, met een naambordje. Op een keer zat ik naast mijn moeder tijdens de dienst. Ineens kwamen er twee Duitse militairen de kerk binnen en stonden naast onze bank stil. Iedereen hield zijn adem in, maar Ds. Kwint ging rustig door met zijn preek, alsof er niets gebeurde. Na zo'n minuut of vijf draaiden ze zich om en verlieten de kerk. Ik voelde de spanning wegebben. De koster heette Du Fossee, een naam die je niet gauw vergeet.
Na de oorlog vond men het nodig dat alle cijfers van de gezangenborden een nieuw goudlaagje kregen. Omdat men wist dat mijn vader een amateurkunstschilder was, werd hem verzocht dat karwei te klaren. Onze eettafel, behoorlijk groot, was bedekt met kranten en daarop alle Ps., Gez. en alle 1-, 2- en 3-tjes tot de 0! We waren blij toen die klus geklaard was en we weer gewoon aan tafel konden eten!
Ik mis de gezangenborden nu wel aan de pilaren; waar zijn ze gebleven?
Mijn moeder was gevraagd om de kerkbode bij ons in de buurt rond te brengen. Maar ze had een zwak hart, zoals dat toen heette. Dus eenmaal per veertien dagen moest ik als ik om drie uur van het gym thuiskwam de ronde maken. Of ik dat per fiets deed of lopend met een vriendinnetje weet ik niet meer precies.


Ook aan de crypt heb ik heel goede herinneringen. Bij catechisatie zaten we daar rond een lange tafel met Ds. Kwint aan het hoofd. Wanneer ik daar nu wel eens in stilte zit, komen de herinneringen aan een prachtig Kerstverhaal altijd weer boven.
In 1951 deed ik belijdenis. We waren met wel zo'n tachtig jongelui. Het kledingvoorschrift was: donkerblauw of zwart, eventueel afgezet met wit. Mijn moeder was een half jaar daarvoor overleden en na afloop van de dienst zei Ds. Kwint tegen mij: "Bea, weet dat je moeder er ook bij was, hoor!" Toen kwamen mijn tranen.



De zondag na de belijdenis was er avondmaal. Dat gebeurde nog aan tafels. Ook daarbij was Koningin Wilhelmina aanwezig. Zij zat aan de eerste tafel aan. Nadat er weer een couplet gezongen was, was ik een van degenen die voor het eerst het brood en de wijn kregen aangereikt. Er waren wel vijf of meer tafels nodig om iedereen eraan te kunnen laten deelnemen.
Ik zou u nog veel meer kunnen vertellen over de jeugd in de naoorlogse tijd. De  fietsencommissie, kapelcommissie en alle jeugdkampen in de zomer. Alles kon weer. Ja, in eigen land dan, het buitenland was er eerst nog niet bij. Maar ik hoop dat u uit het bovenstaande al kunt lezen hoeveel vreugde dit alles mij heeft gegeven en hoeveel vriendschappen eruit zijn ontstaan.

Bea Hoogbruin

* Op 15 mei 1937 werd de Jeugdkapel ingewijd. Onder deze kapel bevonden zich een consistoriekamer en een grote fietsenkelder, ernaast lag een kosterswoning.
** De Westhillmethode of -gedachte was rond 1910 vanuit Engeland naar Nederland gekomen. De beginselen waren:
- geef het kind wat des kinds is
- zelfwerkzaamheid
- medewerking van de oudere kinderen in de groepjes van de jongeren