Er was eens een polder, Mariahoeve geheten, die voor het grootste deel aan Den Haag en voor een heel klein deel aan Wassenaar toebehoorde.

Daar kwam de eerste grote verandering in toen Rotterdam en Den Haag een rechtstreekse verbinding met Scheveningen kreeg door middel van de eerste elektrische trein (1908) die met een flauwe boog grotendeels over de Burgen en het noordwestelijk deel van de Landen liep, met de hospes van Café 'De Landbouw' als onbezoldigd spoorwegwachter. Het Wassenaars grondgebied verschoof, met als gevolg dat de daar gelegen kwekerij op Haagse grond kwam te liggen, net als de voordeur van 'De Landbouw'.

De Bezuidenhoutseweg was al van zandweg macadam- en later asfaltweg met trambaan geworden, met links de behuizinkjes behorend bij het bezit van de freules van Serooskerken, 'hun' korfbalvereniging en eigen kwekerij in Mariahoeve, met naast het Paleis het ongerepte landgoed Reigersbergen en de toen nieuwe villawijk Marlot met gelijknamig park.

Voor mij, die van heel klein af woonde aan de uiterste grens, de bouwgrens - sinds 1928 - van Den Haag (het Bezuidenhout werd het einde van de wereld genoemd) was de Mariahoevepolder een rijk gebied, zoals voor iedereen, jong en oud: boerderijleven met dieren, de uitspanning Klein Overbosch tegenover wat toen de hoofdingang van het Paleis was, de hondenrenbaan, de onvergetelijke ijsclub. De Molensloot, de paarden waar wij schoolkinderen rustig op klommen (ik had op de boerderij van een oom in Sneek geleerd paard te rijden zonder tuig), zwerven langs diepe weiden met allerhande wilde diertjes en plantjes - wat een wereld.

Maar toen hief in 1953 de NS het Scheveningse treintje op. In 1956 kwamen de stratenmakers, want er was besloten Mariahoeve te bebouwen voor wat een echte pracht(ige) wijk moest worden. Voorjaar 1957 lag het hele stratenplan, afgezien van de helft van alle dwarsstraten, de 'Landen', kant-en-klaar. En daar kwamen Ed en Willem Bever met een hoop herrie aangestormd. Het heien ging toen nog met veel stoom gepaard.

Als ik terugkijk, lijkt het door verzakking verdwenen Kleine Loo, ooit bezit van Koningin Emma, een voorteken van hoeveel fraai groen er nog meer uit de wijk verdwijnen zou. Aan beloften hield men zich niet.

Hoogbouwidiotie? Doordrijven van onnodige afbraak? Sociale huurwoningen plaats laten maken voor dure koopappartementen? Schooluitbouw en -misbouw? Nee, de wijk waar ik zo gek mee was en nog ben (jarenlang ben ik o.a. bewonersraadslid en centraal stedelijk bewonersraadslid geweest) wordt bewust naar de kant van die zo andersoortige prachtwijken geduwd. Als ik alleen maar denk aan de tijdelijke geschakelde bejaardenwoninkjes tegenover de Finnenburg. Toen telden minder validen, invaliden en ouderen nog mee. Men dacht nog aan de medemens. Een tante van mij kwam in aanmerking voor een van die huisjes.

Nu verdwijnen er steeds meer goede, degelijke, minder dan dertig jaar oude twee-, drie- en vierkamerwoningen uit de sociale huursector. In april jl. werd weer vele huurders de wacht aangezegd. Ook zij - en wij allemaal als wijkbewoners - zullen in 2012 met sloop worden geconfronteerd, gekoppeld aan nieuwbouw van dure koopwoningen.

Mijn arme wijk die - uiteraard - niet als enige aan hoogbouwgiganten is uitgeleverd, verloedert. Maar ik blijf van mijn wijk houden en hopen dat eens het grote licht zal branden ten stadhuize en dat ik dat nog mag meemaken.

Andrea M. Nater