Alleen thuis met moeder
Mijn vader, die een kleermakerij met winkel bezat, is tijdens een razzia uit huis weggehaald. Zo kwam het dat mijn moeder met haar vijf kinderen thuis was toen het Bezuidenhout werd gebombardeerd. Het jongste kind was anderhalf jaar, ik een jongen van vijftien.
We zagen vanaf ons huis in de Stuyvesantstraat de bom die de rooms-katholieke kerk trof. De torenpiek viel en kwam terecht op het schip van de kerk.
Wij zijn met vele anderen naar Voorburg gevlucht. Iedereen was overstuur. In Voorburg werden we opgevangen in Hotel Vronesteyn.
We konden niet direct naar huis terug. Een echtpaar stelde de eerste etage van hun huis aan ons ter beschikking. Ze waren heel lief voor ons kinderen. Na vijf dagen werden we gehaald door een oom die op de Calandkade woonde. In de tussentijd had een andere oom onze kapotte etalageruit dichtgespijkerd.
Later kwam mijn vader thuis; hij was vanaf Elten gevlucht. Er moest brood op de plank komen en dus werd er een klein stuk ruit in de etalage geplaatst, waarachter wat stoffen getoond konden worden.

Voedselpakketten
Iets wat ik nooit vergeten ben, is dat onze bovenbuurman, de heer Verreck *,  na de voedseldroppings met zijn paard en wagen de pakketten ging halen op het terrein van de IJsclub. Dat was een zeer gevaarlijke onderneming, want er lagen daar mijnen. Gelukkig is het goed afgelopen.

L. Rosbergen

* De heer Verreck over wie de heer Rosbergen hier schrijft, was een oom van de heer P. Verreck, mede-deelnemer aan de verhalentafel. Ook in zijn verhaal, "Intens blij elkaar nog te hebben", komt deze oom voor.