Vanaf de brug over de Beek, op de kruising van de Melis Stokelaan en de Moerweg, liep in de naoorlogse jaren een voetpad naar het Zuiderpark. Het werd, voornamelijk zondags, gebruikt door wandelaars uit Moerwijk en rond de zomer door bezoekers aan het zwembad. Onder leiding van vader en moeder gingen we als gezin regelmatig in het Zuiderpark wandelen. Dat was ook echt wandelen want de regels waren streng: overal afblijven, op de paden blijven, niet rennen en er zullen vast nog veel meer regeltjes geweest zijn. Ravotten kon je op de speelweide doen. Het voeren van eenden en sierkippen in de vogeltuin bij het openluchttheater was kennelijk wel toegestaan, want dat hoorde tot het vaste ritueel. 

Wanneer de Japanse tuin in het voorjaar in bloei stond kwamen er ook in de avonduren mensen naar de fraaie bloesems kijken. Het hek bleef dan wat langer open dan gewoonlijk en spaarzame lampjes zorgden tijdens de wandeling voor een Japans sfeertje. Het was feest wanneer ik mee mocht, want het was zoveel spannender dan een gewone wandeling. Het toegangshek naast het zwembad bleef voor die gelegenheid wat langer open. Normaal waren alle hekken van zonsondergang tot zonsopgang gesloten.

Als het zomers mooi weer was gingen we als vriendjes bij onze moeders om een dubbeltje bedelen en trokken vervolgens gezamenlijk naar het openluchtzwembad. Van verre hoorde je al het rumoer van in het water spelende kinderen. Op warme dagen stond je meestal lange tijd in de rij voor de kassa en daarna werd je in groepen naar een wachtruimte gedirigeerd. Wanneer je aan de beurt was kreeg je een badhokje toegewezen. Soms kwam je in een algemene kleedkamer terecht, die we 'algemene jatkamer' noemden. Van die reputatie heb ik overigens nooit enig bewijs vernomen.

Het Zuiderparkzwembad had grote afmetingen, omdat het ontworpen was in de vorm van twee tegen elkaar aanliggende baden. Eén voor dames en één voor heren. Dwars over het midden van het zwembad waren, om het kijken naar de andere sekse in badkleding onmogelijk te maken,  zeildoeken gespannen. Alleen vanaf de hoge duikplank kon je als zwemmer een snelle blik op de andere zijde werpen.

Qua afmeting en vorm waren de beide afdelingen gelijk. Kikkerbadjes in de halfronde uiteinden, een flink bad voor beginners en het diepe bad met een hoge en een lage duikplank. De regels waren streng, maar als je het niet te bont maakte was er geen vuiltje aan de lucht. Na drie kwartier, of als je geluk had wat langer, was het gedaan met de pret en moest iedereen zich snel aankleden, zodat de hokjes vrij kwamen voor de volgende lichting. Pas jaren later kwam er een systeem waarbij de kleding op hangers, op centrale punten werd neergehangen.

Met het verlengen van de Melis Stokelaan tot aan de huidige Loevesteinlaan kwam er een breed voetpad beschikbaar, dat vervolgens weer verdween bij de aanleg van de trambaan, destijds voor de lijnen 8 en 9. Het oude zwembad is vervangen door een modern zwemparadijs, maar het geluid van spelende kinderen is gelukkig gebleven.

Rinus van Delft