Onze kruidenier in de jaren dertig, veertig en vijftig was de oude Alblas, op de hoek van de Brinkerinckstraat en de Anna Bijns-laan. Hij was begonnen in een hal tussen de poorten van Patrimonium. Zijn dochter Mientje hielp er de klanten, die haar van haar vader "juffrouw" moesten noemen. In 1938 werd de 'andere' Rederijkersstraat gebouwd en nog later de Brinckerinkstraat. Daar verhuisde Alblas naartoe.

Hij verkocht van alles: stroop uit het vat, suiker, die werd afgewogen en in een bruine zak verkocht en natuurlijk snoep, kof?e en thee. Tot zelfs een kaartje elastiek en voor zes cent kaartjes "brad" (stopwol om kousen of sokken te stoppen). Later ook gaspenningen voor 11 cent per stuk die in de gasmeter gingen, zodat de gaskachel kon blijven branden. Gekookt werd er voornamelijk op petroleum. Dat verkocht Alblas ook. Pas later kwam er een olieboer met paard en wagen aan de deur. 

Meestal ging mijn moeder zelf de boodschappen halen, maar als er niet veel geld in huis was werd alleen het nodige gehaald en die enkele boodschappen deden wij, de kinderen. Als jongste in een gezin van vader, moeder en vier kinderen ging ik als achtjarige dus vaak een boodschap doen. Ik vond boodschappen doen leuk. Het verschuldigde bedrag werd opgeschreven in een boekje en moest aan het eind van de week betaald worden, als er weer geld in huis was. 

Het snoep dat Alblas verkocht vond ik erg aantrekkelijk. Het róók in de winkel naar snoep! Maar zakgeld was er toen niet bij. Dus toen de verleiding te groot werd, heb ik een stuiver gepikt en er een lolly voor gekocht. Nu, mijnheer Alblas wilde wel graag verkopen, maar vertrouwde het toch niet en lichtte mijn moeder in. De lolly was wel lekker, maar dat stiekem opeten viel toch erg tegen!
In de hongerwinter moest ik ook weer eens een boodschap doen. Maar daar kwam niet veel van terecht. De stemmen van de mensen om mij heen klonken steeds verder weg en later werd ik wakker op een bed achterin de winkel, waar Alblas in die dagen sliep met het oog op eventuele diefstal. Doordat ik 's morgens niet had gegeten en door de lucht in de winkel was ik ?auwgevallen. Dat gebeurde vaak in die tijd.

Alblas was heel modern. Hij begon in de jaren vijftig al met wat zelfbediening. Nog geen karretjes natuurlijk maar rieten hengselmanden die bij de ingang stonden. Solide manden waren dat, want mijn zus heeft er nog steeds een (eerlijk gekocht!).
Er is ook nu nog een supermarktje in het pand gevestigd.

Wil Stam