Gonul Albayrak

Ik wil het hebben over mijn kindertijd toen ik naar Nederland kwam.

Natuurlijk zijn er verschillende tijden die ik heb meegemaakt en indruk  hebben gemaakt op mij, maar ik wil het hebben toen ik vier jaar oud was en naar Nederland kwam.

Mijn vader was al in Nederland, hij werkte al een paar jaar hier. Later heeft mijn vader besloten om ons naar Nederland  te brengen. Het was moeilijk zo dubbelzijdig te leven! In het begin was het idee een paar jaar werken en  geld sparen en terug te keren, maar in de werkelijkheid blijkt het niet zo makkelijk te zijn. Het missen van zijn kinderen en zijn vrouw werd iedere dag nog zwaarder voor mijn vader want hij dacht waarschijnlijk geld is niet alles.

 

De dood van mijn zusje

Ik herinner niet zo veel  wegens mijn leeftijd maar wat ik herinner is een  grote drama; de dood van mijn zusje!!

Wat ik in mijn eigen land in Trabzon , ‘Of’ heb meegemaakt als laatste herinnering. We leefden in een dorp in een klein schattige huisje. Mijn vader was

in Nederland. ik was in de kamer van mijn moeder waar mijn klein zusje op mijn moeders bed lag, en opeens zag ik dat er balletjes spuug uit zijn mond kwamen. Ik riep geschrokken en zo hard als ik kon ’mama, mama kom eens snel er gebeurd iets met mijn zusje!!´

Mijn moeder rende hard en voelde en luisterde  overal  op haar lichaam! Ik vroeg: “mama, mama wat is er met mijn zus aan de hand,´ terwijl de tranen van mijn moeder over haar  wangen liepen.  Ze zij niets, nam mijn zusje langzaam uit haar bed en begon haar voor te bereiden voordat ze werd begraven(dat heb ik later te horen gekregen).

Later zei ik tegen mijn moeder: ”wat was je sterk!  Als ik het was had ik het zwaarder gehad, Mijn moeder zei: ´natuurlijk was het voor mij ook een heel moeilijk moment, maar ik moest rekening houden met jou. Je was zo klein en kon niet begrijpen wat er allemaal aan er hand was.”

In onze religie, als er iemand overleden is, worden de grote tenen van de voet vast gebonden met een touw, de handen recht naast het lichaam gelegd en de mond wordt  met behulp van een touw onder de kin vastgebonden zodat de mond dicht blijft.

Dit was voor mij, een kind van vier schokkend en onbegrijpelijk om op deze manier kennis te maken met de dood.

Mijn vader moeder en ik mijn zus Sevgi  en klein zusje  Ayse

 

 

Mijn vader en mijn moeder

 

De reis naar Nederland

Mijn moeder, twee grote zussen, mijn kleine zusje, mijn vader en ik  zaten in de bus en we zwaaiden naar mijn oma en familie. Ik begreep er niet veel van maar mijn moeder en mijn grote zussen huilden! Wat ik me daarna herinner is de komst naar onze straat ; de Stortenbekerstraat 121 in Nederland, waar we voortaan gingen wonen. Toen we de straat in liepen was alles zo anders voor mij, want in Turkije leefden wij in een dorp in een klein dorpshuis. Maar nu maakten we kennis met een vreemd land en nog ook in stad!

Wat mij als eerste opviel waren de huizen en de bomen die  een rij  vormden alsof het netjes getekend was.

Als kind valt het mee om nieuwe situaties mee te maken, maar ik denk dat het voor ouderen het nog moeilijker is geweest want die hebben vele herinneringen achtergelaten . Als kind  pas je er snel aan.

 

Mijn zus Sevgi en Ik

 

Mijn tweede mama Caroline!

Het huis waar wij woonden was drie lagen. Wij woonden op de tweede etage en de Nederlandse  mama  Caroline woonde op de eerste etage. Ze was voor ons een wegwijzer in Nederland, maar vooral voor ons tweeën. Voor ons tweeën zeg ik  omdat ik een zusje had die twee jaar jonger was dan ik , maar we zijn als tweeling groot gebracht; we droegen dezelfde kleren en spullen enz.

Wij waren voor mama Caroline als haar kinderen, ze deed alles voor ons en ze bewaarde onze tekeningen en alles  wat wij op school maakten. Dat waren wij niet gewend van onze ouders. Ik begrijp mijn ouders ook goed want zij waren niet geschoold. Als mama Caroline ons ergens heen wilde brengen  klapte zij in het trappenhuis in haar handen en riep “ Sevgi Gonul komaan we gaan op stap”  en wij renden de trap vrolijk naar beneden. Ze bracht ons overal naar toe. Naar de groenteboer, naar de supermarkt, naar de stad en naar Scheveningen en enz.  Als kind hebben wij met haar alles voor het eerst gezien want mijn moeder kon ons nergens heen brengen, ze was druk bezig met het huishouden. Thuis bij haar aten we met mes en vork , dat hebben we ook van haar geleerd. Ze sneed voor ons een boterham met hagelslag  in kleine stukjes. Dat vond ik zo lekker en heel aardig dat ze dat voor ons deed. Trouwens ik ben nog steeds gek op hagelslag!

 

Boterham met hagelslag

Op een dag was ik weer bij mama Caroline. Ik zat in de woonkamer en zij was in de keuken.  Ik wilde haar iets vragen en ging naar de keuken, en wat zag  ik! Mama maakte haar lichaam met een washandje schoon in de keuken ! Dat vond ik heel vreemd want bij ons hadden wij een klein douche! Mijn vader was een timmerman en had de douche zelf gemaakt. Later heb ik gemerkt dat mama geen douche had en ook de toilet in het trappenhuis. Als mama dat had gewild kon mijn vader voor haar wel een douche plaatsen maar waarschijnlijk had ze er geen behoeft aan.

Geschreven door Gönül Albayrak

 

De datum komst in Nederland  22-11-1978