Vertrek
Uiteraard heb ik de kant van Nederland gekozen toen de oorlog afgelopen was. De onbeschofte taal van het Indonesisch gezag, zie hierboven, beloofde niet veel goeds  en uiteindelijk had ik de Nederlandse nationaliteit. Bij ons thuis werd Nederlands gesproken - maar dan ook wel ABN - Nederlands gegeten, Nederlands gekleed, kortom Nederlands geleefd. Indonesië sprak mij totaal niet aan.
Door mijn contacten met Van Mook en andere bestuurders wist ik wel dat het allemaal anders zou lopen dan wij hadden verwacht. Dus heb ik het heft in eigen hand genomen, een enkele reis Nederland geboekt op de 'Oranje' en ben naar Amsterdam vertrokken. Ik was toen drieëntwintig jaar en het was een mega-avontuur.

Dat ik alles achter moest laten was niet zo'n drama, want ik had nog niet zoveel! Ik vertrok op 23 juli 1948 met ƒ 50,-- in mijn zak als startkapitaal; meer mocht je niet meenemen.
Mijn vader had zijn modelboerderij weer opgebouwd en alles leek goed te komen. Maar om me in te spannen voor wat volgens mij een verloren zaak was, vond ik niet bepaald aantrekkelijk. Hard werken, oké, dat heb ik mijn hele leven gedaan, maar ik wilde er ook profijt van hebben en dat was twijfelachtig geworden in ons Indië. Mijn argwanende geest had het goed ingeschat en ik zat al goed en wel op mijn plek in het leger in Holland toen iedereen weg moest uit de Archipel met achterlating van alle bezittingen.

Aankomst
Mijn aankomst in IJmuiden, na een fantastische zeereis waar we nergens van boord mochten vanwege de politionele acties in Indië, en het varen door het Noord-Hollands kanaal naar Amsterdam waren een belevenis op zichzelf. Verbijsterd keek ik naar de poppenhuisjes op het land, de rode pannendaken glanzend in de zon. Beeldschoon, dat wel, maar zo klein en schattig met hier en daar een fietser op de dijk en een kar met paarden ervoor. Daarboven een blauwe lucht, geen bergen, geen hoge bomen, alles plat tot over de horizon. Het was gewoon een andere wereld, waar ik tot dan alleen via boeken en foto's wat vanaf wist. Koningin Juliana zou binnen een paar weken ingehuldigd worden en dat wilde ik per se meemaken. Er werd flink gewerkt om alles te versieren in miniatuur, leek het wel. Ik ben er heel gauw aan gewend geraakt.

Het inhuldigingsfeest was geweldig en onvergetelijk. Zoveel mensen had ik ook nog nooit bij elkaar gezien. En geen geweld, alleen maar plezier! Zonder één stap gezet te hebben werd ik van de ene kant van het Rokin naar de andere kant geduwd. Dat was nog eens écht iets bijzonders!
Holland was leuk en is nog steeds leuk. En ik ben heel dankbaar dat ik hier goed terecht  ben gekomen zonder mijzelf te hoeven verliezen.
LUCKY ME!!!!!

Miek Bisschop-van Dusseldorp Dezentjé