Op 13 januari 1972 zonk de SCH 110 'Aly.' Ik weet het nog precies. Er hing een zeer dichte mist. We stoomden op naar Texel. De vlerken van de hektrawler hingen uit tijdgebrek buitenboord. We hadden haast en geen tijd om de netten helemaal binnen te halen. De 'ouwe' Simon Harteveld liep al een hele tijd zenuwachtig in de brug. Hij liet van de zenuwen zo zijn koffie staan. Ook ik, achttien jaar oud en oudste aan boord, stond in de brug en was zenuwachtig. Op de radar was een vlek te zien. Die breidde zich uit en kwam steeds dichterbij. En daar was ineens aan stuurboord die Duitse tanker. Een zwart silhouet, vijf keer hoger dan onze logger. Harteveld probeerde hem nog te ontwijken door de automatische piloot om te zetten, maar het was al te laat. Die tanker was te groot, te dichtbij en  ramde ons bij het nummer. Hij sloeg er een gat van elf meter in. Zestien man zo de grond in. Het nummer was niet meer te zien. Onze schipper gaf nog drie keer een may-day af, maar de SCH 110 van Rederij Jaczon zonk in vier minuten tijd. Kaarsrecht, zo de zee in.

Zoiets is heel heftig. Ik herinner me nog dat ik de trap afrende. Die was al een stuk steiler geworden, stond helemaal schuin omdat het schip als een dwaas volliep. Toen ik bij de messroom omliep, zag ik een houten plaat scheuren en kwam het water zo naar binnen. Ik leek wel gek, maar uit mijn kooi haalde ik toch snel mijn gouden ringen. Die hingen aan een spijker in mijn kooi. Een van die ringen was van mijn verloofde, ik heb hem nog kunnen pakken. Maar mijn bandrecordertje met hits uit de zeventiger jaren erop ben ik kwijtgeraakt. Heel jammer, dat ding was me dierbaar. Het was altijd zo gezellig om aan boord ernaar te luisteren.

Nadat ik mijn kooi uit kwam, ben ik in een dinky gesprongen, waar ik met een aantal andere bemanningsleden twintig minuten in heb gezeten. Totdat de Vlaardingen 90 ons oppikte en naar IJmuiden bracht. Simon Harteveld heeft dik anderhalf uur in de olie gedreven. Het duurde een tijd voor ze hem gevonden hadden. Wij hadden nog gezegd: 'zoek eerst die ouwe.' Harteveld bleek olie achter zijn longen te hebben. Hij heeft nog zeven weken in het ziekenhuis van Den Helder gelegen waar hij naar toe was gebracht. Wout Vrolijk was aanvankelijk ook kwijt. Maar die bleek - heel slim- aan boord van die Oostduitser te zitten. Hij was na de klap aan het hekwerk van die tanker gaan hangen en acht meter naar boven geklommen.

We zijn allemaal heelhuids weer aan wal gekomen. De schipper is achteraf voor schut gegaan en door de scheepvaartinspectie voor veertien dagen geschorst. Hij had voor het opstomen de vlerken moeten binnenhalen. De bemanning kreeg een vergoeding van 1500 gulden per persoon omdat iedereen zijn spullen kwijt was. Echt, we waren op blote voeten in IJmuiden aangekomen, met een spijkerbroekie aan en een oude trui. Alle kleding was weg. Ook mijn monsterboekje, dat altijd samen met de boekjes van de rest van bemanning in een metalen kistje werd bewaard, was weg. Vier weken later werd het gevonden, maar daarna is het weer kwijtgeraakt. Ook jammer, want daar stonden al mijn loggertjes in: de 33, de 55, de 73 en de 110.

De rederij gaf ons vijf weken ziektewet. Daarna konden we een tijdje op het erf werken, tonnen rollen. Maar na zo'n ongeluk is het net als met een auto. Je moet meteen weer achter het stuur. Ik ben dan ook gewoon weer gaan varen totdat mijn vouw er genoeg van had. Het had niets met het ongeluk te maken, maar ze kon er niet meer tegen. Nu werk ik aan wal.

Ton Kuiper