In 1936, 1937 sloeg bij ons een jongen uit de Reepstraat overboord. Die was 29 en voor zijn plezier mee. Ik was toen een jaartje of 20 en zat op dat moment in het wandruim. Voor de zondag was de vleet al opgehaald.

Snel ging ik aan dek. We keken en zagen een bol in het water, zijn jas die een luchtbel op de golven vormde. Een bemanningslid deed een lijn om en sprong in het water. Hij kreeg hem nog te pakken en we hesen hem aan boord. Dirk Roeleveld hield hem met één hand vast. 'Houd vast,' hoor ik hem nog roepen. Iedereen stond stil aan dek, niemand zei een woord. Schipper Jan Bal, die net als wij geen idee had wat te doen, keek in zijn boekje of daar iets in stond. Je wist van niks, had zoiets ook niet geoefend.
Het was zo primitief op die loggers. Geen mens had EHBO gehad, van mond-op-mondbeademing had je niet gehoord. Dus toen de prenter aan boord was gehesen, deed iemand maar een knijper aan zijn tong om deze buiten te houden. Want die jongen gorgelde en wij dachten dat ie nog leefde. Vijf kwartier zijn we met hem bezig geweest, maar het heeft niet mogen baten. Achteraf beseften we dat hij al dood was toen hij aan dek werd gehesen. Wat je meemaakt op zo'n moment is niet te beschrijven.

Arie Rog