In de tuinzaal van de PKN-kerk 'Kruispunt' aan de Diamanthorst hangt naast de raampartij een mooi groot mozaïek. Het is ruim twee meter hoog en een meter vijfentwintig breed. Iedere keer als ik in de tuinzaal kom voor een cursus, een vergadering of bij het koffiedrinken na de kerkdienst kijk ik er graag naar. En ik ben niet de enige! Geregeld zie ik mensen voor het mozaïek staan die met een trotse blik anderen er iets op aanwijzen of de aandacht op een of ander detail vestigen. En het is opvallend dat het bijna steeds mensen zijn van zo rond de 75 jaar. Wat steekt hierachter?

Wel: in de eerste jaren van het bestaan van Mariahoeve kwamen er veel jonge gezinnen wonen. Zo ook wij. Omdat Mariahoeve nog geen zelfstandige kerkelijke gemeente was, meldden we ons aan bij de Nederlands Hervormde Goede Vrijdagkerk gelegen aan de Bezuidenhoutseweg. Na een poosje kwam de dominee, Ds. Van Andel, kennismaken en vroeg ons: "Zouden jullie in Mariahoeve een jonge-gezinnengroep willen starten?" Wij zeiden geen nee en kregen al snel een lijst met gezinnen die we voor zo'n groep konden vragen. Daar ging ik op de fiets met een kind voorop en een achterop om mensen uit te nodigen. Dat gaf soms al meteen leuke contacten. Men voelde er wel voor, ook omdat iedereen nieuwe vrienden of kennissen in de buurt zocht. We hadden dus  al gauw een groep van zo'n dertig mensen. Bij elkaar komen konden we in een souterrain aan het Kleine Loo dat de kerk gebruikte voor activiteiten en we begonnen eens per veertien dagen samen te komen.

Omdat je nu eenmaal makkelijker praat als je samen iets doet, zochten we een bezigheid en iemand kwam met het idee een mozaïek te maken voor de Nederlandse Hervormde lagere school 'Het Kleine Loo', waar veel van onze kinderen heen gingen. Goed idee!
Er werd een stevige ondergrond gekocht en spul om de steentjes in vast te plakken. Maar toen kwam de vraag: "Wat moet het voorstellen?" Een architect in ons gezelschap stelde voor: de wereld, de schepping. Hij schetste bovenaan de lucht met vogels, planeten, zon en sterren, in het midden de aarde met bergen, een rivier, dieren, velden en bossen  en onderaan de zee met golven, vissen en zelfs kwallen. Wij waren enthousiast en iedereen begon stukjes aardewerk, porselein en glas te verzamelen. Nee, er werden geen serviezen stukgegooid, zoals men wel grapte. We vonden ook heel wat op het koolaspad langs de spoordijk.
Maar we hadden natuurlijk veel meer materiaal nodig dan we zo konden verzamelen. 'Onze' architect ging naar 'De Porceleyne Flesch' in Delft met de vraag: "Hebben jullie soms nog spullen die jezelf niet meer gebruikt voor ons?" Hij kwam terug met een heel grote bak steentjes! Toen konden we pas goed aan de slag. Iedere veertien dagen samen steentjes sorteren, uitzoeken en plakken. We gebruikten ook kralen en schelpen voor bij de zee. Dat gaf veel plezier en er was voor iedereen genoeg te doen. De meer getalenteerden maakten de dieren, planten en vogels enzovoorts, maar er was ook fijn veel 'krullenjongenswerk' om de lucht, de aarde en de zee helemaal te bedekken en alles op te vullen. Ik herinner me vele gezellige avonden met veel gelach en gepraat.

Toen was het klaar en werd het zware mozaïek naar 'Het Kleine Loo' gebracht; daar heeft het gehangen totdat de school in 1973 fuseerde met De Waalse School en de Louise de Colignyschool. De Hervormde kerk 'Kruispunt' wilde het mozaïek graag hebben en zo kreeg het ten slotte zijn mooie plek in de tuinzaal.

Begrijpt u nu waarom zo velen er nog steeds trots op zijn dat ze aan dit kunstwerk meegewerkt hebben en blij zijn dat het dankzij een goede techniek nog steeds puntgaaf is? Zoals een mozaïek een eenheid is die uit vele verschillende stukjes is opgebouwd, proberen wij als wijk Mariahoeve een eenheid in verscheidenheid te worden, opgebouwd uit de velen die van alle kanten hier kwamen wonen. Maar met steentjes werkt het wel makkelijker!

Rita v.d. Linden