Het Kleine Loo was ooit het koepeltje van Koningin Emma. Het stond vanaf de jaren zeventig van de 19e eeuw links van wat nu de Vlaskamp is, ongeveer tegenover de huidige eengezinswoning op de hoek van de Haverkamp, op het uitstekende grasveld dat er nu nog is.
Het was er nog na de Tweede Wereldoorlog en dus ook tot aan de dagen van planning en bouw van de wijk Mariahoeve. De gemeente Den Haag had al in 1945 bij monde van burgemeester De Monchy plechtig aan Koningin Wilhelmina toegezegd dat, wat er ook mocht gebeuren met de polder Mariahoeve, een van de weinige Haagse herinneringen aan haar moeder Koningin Emma als kroonjuweel gezien en behandeld zou worden. Toen Mariahoeve niet alleen op de tekentafel, maar ook al letterlijk, zeker voor wat betreft het stratenplan, voor 99 procent klaar was is deze belofte nog eens herhaald tegenover Koningin Juliana.

Maar ja, zoals het met vele beloften om iets 'voor eeuwig' te bewaren ging en gaat (boerengebied - kwekerij - een voetpad bij de spoorwegovergang): er kwam niets van terecht.
Het besef dat men uit ecologisch oogpunt bepaalde gebieden moest beschermen was er toen ook al, eventjes. Dat was ook een reden om - zoals met de mond werd beleden - bepaalde gebieden nooit te bebouwen en groen te houden. Zo was er sprake van grootse schooltuinprojecten. Ach, al deze beloften aan de Koninklijke Familie en de burgerij bleken niets waard.

Pal naast het Kleine Loo verscheen begin 1959 een gebouw dat 'slechts' als parkeergarage dienst zou doen. Er zouden geen werkzaamheden plaatsvinden, er zou geen opslag van olie zijn. In werkelijkheid werd dit houten gebouw volop gebruikt en in korte tijd had het de omgeving effectief vervuild en ging het Kleine Loo verloren.

Ik zal nooit vergeten dat Prins Bernhard na de jaarlijkse rijtoer met de koningin en prinsesjes nog even met zijn sportwagen door de buurt reed. Wij, de schooljeugd, hingen uit de ramen. Hij wees naar het Kleine Loo, dat toen al flink verzakt was en zei: "Kijk eens. Dat is van ons en heeft het te blijven. Vinden jullie niet?" Natuurlijk vonden wij dat ook: het koepeltje van die goeie Koningin Emma, dat moest blijven. U weet hoe het is afgelopen.

Andrea M. Nater