Mijn leven in Suriname

Foto: Het huis van mijn opa

Ik ben geboren op 15 mei 1945 in het District Commewijne als oudste van een groot gezin. Ook mijn vader en moeder kwamen uit grote gezinnen. Mijn vader en moeder zijn overleden, maar mijn zes broers en vier zussen leven nog allemaal. Het grootste deel van mijn leven heb ik in Suriname gewoond. Ik ben opgegroeid op de plantage Nieuw Meerzorg in Boven Commewijne.

De plantage lag heel ver van de stad. Als je naar de stad ging, vertrok je om 8 uur met de boot en kwam pas om 17 uur aan. Op de kleine plantage (vijftien huizen en een schooltje) werden rijst, groenten, watermeloenen, maïs en pesi (erwten) verbouwd en er was bosbouw. Mijn ouders hebben op de plantage heel hard gewerkt. Ze werkten op het veld, kapten bomen, maakten houtskool. Ik haalde goede cijfers op school. Toen ik elf jaar was, moest ik eraf om op mijn jongere broers en zusjes te passen. De onderwijzeres heeft nog gevraagd of ik langer op school mocht blijven, maar het kon niet, ik was thuis nodig.

Toen ik zestien jaar was, ben ik getrouwd en met mijn man verhuisd naar de plantage Meerzicht aan de overkant van het water. Het leven was er hard. Ik waste de kleding op de plank en kookte op hout. We hebben zeven kinderen gekregen, zes zonen en een dochter. De eerste tien jaar van ons huwelijk zijn we op Meerzorg gebleven. Daarna heeft mijn man een erf gekocht aan de Kwattaweg in een voorstad van Paramaribo en er een huis laten bouwen waarin we in 1972 zijn gaan wonen. We deden dat voor de kinderen, die daar naar het voortgezet onderwijs konden.
Mijn man heeft 26 jaar in de haven gewerkt, bij de KNSM. Nu is het bedrijf gesloten en wordt er ander werk gedaan. Ik heb altijd voor het huis, het grote erf en de kinderen gezorgd.

Toen twee van mijn kinderen getrouwd waren, is mijn man overleden aan een hartaanval. Dat was op 26 september 1988; hij was vijftig jaar oud. Nu ben ik voor de tweede keer weduwe. Na de dood van mijn eerste man werd het leven voor mij heel zwaar, al kreeg ik wel steun van mijn familie. Ik moest alleen voor mijn vijf nog ongetrouwde kinderen zorgen. Ik ben ernstig ziek geworden en mijn ziekte kon in Nederland beter behandeld worden dan in Suriname. Nooit had ik gedacht dat ik Suriname, waar bijna al mijn kinderen wonen, zou verlaten. Maar mijn ouders en ook mijn kinderen zeiden dat ik het moest doen, dat het beter was. Zo ben ik op 27 april 1993 toch naar Nederland vertrokken.
 

Een heel ander bestaan in Nederland

Foto: bruiloft, trouwritueel

Ik ben eerst in Amsterdam bij mijn ouders gaan wonen en daar zes maanden gebleven. Ook bij andere familieleden heb ik gewoond. Daarna ben ik naar Enschede verhuisd en er zes-en-een-half jaar gebleven. Omdat er wat problemen waren binnen de familie, ben ik naar Den Haag gekomen. 
Ik heb in Nederland erg moeten wennen. De verschillen waren zo groot: kou in plaats van warmte, donker in plaats van licht, regen en sneeuw in plaats van droogte. In Suriname was alles open, vrij en gezellig. Hier is alles gesloten en ingepakt. De huizen en straten zagen er zo anders uit en aan het drukke verkeer, dat hier rechts houdt, moest ik ook wennen. In het begin had ik het erg moeilijk en durfde ik niet goed alleen over straat te gaan. Intussen is het in Suriname ook druk geworden en ben ik daar ook een beetje bang in het verkeer. Maar ik ga er wel naartoe, zolang ik kan, om mijn kinderen en kleinkinderen op te zoeken. Ik woon alleen, mijn zoon in Hoofddorp kan niet altijd bij mij op bezoek komen. Gelukkig kan ik me nog alleen redden. Ik ben blij dat ik in Nederland mag wonen. Ik ben dankbaar voor de goede zorg voor mijn gezondheid, voor mijn huis en voor mijn eten. En het gaat goed met mijn kinderen.

Mevrouw R. Doerga