In mijn slaapkamer, aan de achterkant van ons huis aan de Rederijkerstraat 201, had ik, zolang ik mij kon herinneren, uitzicht op de Melis Stokelaan. Daarvan was alleen het gedeelte tussen de Troelstrakade en de Beatrijsstraat aan één zijde bebouwd. De Melis Stokelaan liep toen niet verder dan de Moerweg, maar toch kwamen er regelmatig voertuigen in allerlei variaties langs om het prille gedeelte van Moerwijk te bevoorraden. Voor een opgroeiende knul was het reuze interessant om te zien hoe 'paard en wagens', oude vrachtwagentjes, bakfietsen en handkarren, beladen met alle mogelijke koopwaar, vanaf de Fruitweg via de hooggelegen brug over het Laakkanaal in rap tempo aan kwamen rijden of, veel langzamer, de andere kant op. Het stuk onbebouwde grond achter onze huizen, dat we 'landje' noemden was voor mij en m'n vriendjes een favoriete speelplek, waar we rovertje speelden, hutten bouwden of, in het voorjaar, salamanders vingen. 

Tot op een dag mannen met meetlinten kwamen, die paaltjes uitzetten én een groot bord met 'Bouwbedrijf Van Vliet en van Dulst' plaatsten. Toen er een geestelijke met een wijwaterkwast de bouwplek kwam zegenen zei m'n moeder: "Dat worden vast rooms-katholieke huizen." Er werd een grote met stoom aangedreven hei-installatie opgebouwd en vele weken lang schudde ons huis van vroeg in de morgen tot ver in de middag. Sjiiiingboem, sjiiiingboem, dreunde het in onze oren. IJzervlechters maakten, tussen de met planken afgebakende bouwpatronen, rasterwerken die vervolgens met ter plekke vervaardigd betonmortel volgestort werden. Wanneer de werklui weg waren konden we met allerhande bouwmaterialen spelen tot het moment dat er een 'waker' op het terrein verscheen. Het uitzicht op de Melis Stokelaan verdween geleidelijk en wij verlegden ons speelterrein naar nog onbebouwde landjes, tot we ook daar weer werden verdreven.

Aan de overkant van de Beek, die langs de Moerweg loopt, werd een nieuwe brede weg aangelegd en de Melis Stokelaan werd langs het Zuiderpark doorgetrokken. De Boerensloot langs de huidige Erasmusweg markeerde niet langer de grens tussen stad en platteland maar werd voorbestemd om een brede singel te worden tussen twee wijkgedeelten. Als jongens hadden we ons natuurlijk maar aan te passen. We mopperden best als we ons speelgebied weer moesten verleggen of wanneer er weer graafmachines in een volgend stuk van de polder aan het werk gingen. Het langst bleef 'De driehoek', op de plaats waar nu het Erasmusplein ligt. nog intact. Een spannend stukje oergrond met dammetjes, moerasgrond en riet.

Het geluid van heimachines maakte een wezenlijk onderdeel uit van mijn jeugd. Thuis, op school, op straat of in de polder, overal was het Sjiiiingboem, sjiiiingboem te horen. Totdat de wijken Moerwijk, Morgenstond, Bouwlust en Vrederust volgebouwd waren.

Nu, bijna 60 jaar later, woon ik vier kilometer verderop, bij het eind van de Melis Stokelaan en weer klinkt het geluid van heimachines. Wat gedempter dan toen, maar toch. Nu op plekken waar de naoorlogse nieuwbouw alweer is afgebroken om plaats te maken voor hedendaagse woningen. Maar geen wonder toch, dat je gedachten soms teruggaan naar toen?

Rinus van Delft