Ik ben geboren op de Delftweg 32D, langs de Vliet. Mijn ouders hadden daar een wasserij, de Phoenix. Het gebouw (wasserij plus woonhuis) was zo groot dat we het de fabriek noemden. Wanneer mijn vader de wasserij is begonnen weet ik niet meer, ik denk ongeveer in 1925. Mijn moeder is ca 1930 bij de wasserij gaan werken en is in 1934 met mijn vader getrouwd. Ik ben in 1938 geboren.

10 MEI 1940
Het vliegveld Ypenburg lag niet zo ver bij ons vandaan.In de vroege morgen van 10 mei 1940 werden mijn twee zusjes en ik door mijn moeder wakker gemaakt. We moesten in het grote bed van mijn moeder gaan liggen. Mijn oudste zusje was vijf jaar, dan kwam ik met tweeënhalf jaar en mijn jongste zusje was een jaar. We hoorden heel veel vliegtuigen en veel lawaai, maar moesten in bed blijven.Als jong kind hoorden we wel vaker vliegtuigen overvliegen, maar dit waren er veel meer. We begrepen wel, dat er iets niet goed was.Toen we later uit bed kwamen, landden er allemaal parachutisten bij ons in het land. De verffabriek ‘Hopax’ wordt in verschillende boeken over de gebeurtenissen op die tiende mei genoemd. Als je bij ons de fabriek uitkwam, lag de verffabriek vlak achter ons.We zagen ook vliegtuigen die bommen naar beneden gooiden. Ik weet niet meer hoe lang het allemaal heeft geduurd. Op de dag van het bombardement moest mijn vader met mij op zijn arm vluchten voor achterna gezeten soldaten. Een van de soldaten zei tegen de anderen dat ze niet moesten schieten en aan mij moesten denken. Dat was de redding voor mijn vader en mij. Ik was klein, maar weet het nog goed.Mijn moeder had een wit laken met een rood kruis op het dak gemaakt, zodat het leek of het huis een hulppost van het Rode Kruis was. Ze vertelde later dat ze met de lakens van de klanten veel gewonde soldaten heeft verbonden, waaronder ook zeven Duitse soldaten die zijn overleden in de fabriek. Ze heeft ze in het land achter de fabriek begraven en naar hun familie het bericht gestuurd dat hun zoon gesneuveld was bij het bombardement van Ypenburg. Ze heeft de namen van de soldaten altijd bewaard. 

Samen met mijn twee zusjes 

DE OORLOG

Mijn moeder had een doos vol herinneringen aan het bombardement van Ypenburg. Van de zijde van achtergelaten parachutes heeft ze later mijn communiejurk gemaakt.Om wassen te halen en te bezorgen hadden mijn ouders een auto, maar aan brandstof was op een gegeven ogenblik niet meer te komen. Mijn moeder ging ’s nachts met een kan en een slangetje naar de auto’s van de Duitsers en haalde met het slangetje de brandstof uit de tank. Dan kon mijn vader weer wat rijden. Later werd het een paard en wagen en toen ook dat niet meer ging, werden de klanten die ver weg woonden opgezegd en kwam er een bakfiets.Op mijn stamkaart staat dat we op 1 juni 1943 zijn verhuisd naar de Tasmanstraat 33.Mijn vader lag in het ziekenhuis en het was te veel voor mijn moeder om de wasserij draaiende te houden. Ze is toen in de Tasmanstraat een wasverzending begonnen; dat was minder zwaar voor haar.
Wat ik me ook nog herinner, is dat er bij ons een Joodse moeder en dochter ondergedoken hebben gezeten. Hun namen herinner ik me niet en ik weet ook niet hoe ze weer weggegaan zijn. Ik weet nog wel dat de dochter mooie poppen had en dat ik 
daar niet mee mocht spelen. Mijn moeder werd zo boos dat ze een pop helemaal kapot trapte. Ze zei: “Wij wagen ons leven voor jullie”. 

VOOR ONS SAMEN
Dit zijn herinneringen van het kleine meisje dat ik toen was. Nu ik erover schrijf, merk ik dat ik er erg emotioneel door word. En ook dringt het tot me door dat mijn moeder een heel sterke vrouw was.Ik heb met mijn moeder heel veel over de tijd van de wasserij gesproken. Nu wil ik haar nog steeds dingen vragen, maar dat kan niet meer.Ik heb dit voor ons samen geschreven.

Wil Opten

Uit Omaboek Wil Opten