Mijn vroegste herinneringen aan de H. Theresia van Avila-kerk aan het Westeinde zijn vanaf mijn derde of vierde jaar en dat was in 1949 of 1950. Ik denk dat ik al vanaf mijn geboorte - in 1946, ik ben er zelfs gedoopt - met mijn ouders in deze kerk kwam. Wij gingen dan lopend van de Amsterdamse Veerkade naar de Westeinde-kerk om de hoogmis bij te wonen. Het maakte als kind altijd veel indruk op me, vooral omdat mijn moeder vertelde dat een van de gebrandschilderde ramen een cadeau van haar vader en moeder aan de kerk was geweest.

Mijn ouders zijn allebei in de binnenstad geboren en opgegroeid. Ook ik ben geboren in het Westeinde-ziekenhuis en opgegroeid in hartje Den Haag. Wat ik vooral erg leuk vond, was dat mijn ouders iedereen in de kerk kenden, ook de priesters. Het was één grote 'binnenstadfamilie'. Veel families waren door trouwen ook letterlijk familie van elkaar geworden. Het waren grote gezinnen. Veel van de mannen waren collectanten in de kerk en zij hadden voorin hun eigen plaats in de banken.

Mijn moeder kwam uit een gezin met dertien kinderen. Ze liep regelmatig met haar zussen, ook al vanaf de Amsterdamse Veerkade, waar haar ouders een aannemersbedrijf hadden, richting Laan - om daar met z'n allen te gillen, want dat klonk daar zo mooi! - naar het lof in de Westeinde-kerk en daar ontmoette ze mijn vader. Hij kwam uit een gezin van zeven kinderen en woonde in de Twentstraat.

Mijn vader zong in het koor van de kerk en hij vertelde altijd dat ze met een paar koorleden tijdens de preek aan de overkant gauw een biertje gingen pakken en daarna nog mooier zongen dan voor de preek. Mijn oma ging iedere dag naar de vroege mis. Om voor iedereen te bidden, zei ze altijd, maar het was ook voor de sociale contacten. Daar zag ze andere mensen en werd ze op de hoogte gehouden van het wel en wee van iedereen. Zij had ook een betaalde plaats met het naambordje 'Caron' erop geschroefd in de bank. Na afloop van de H. Mis gingen wij koffiedrinken bij opa en oma in de Twentstraat met gebak van Scheffers, de banketbakker tegenover de kerk. Mijn opa had dan de taart gesneden, eerst een rondje in het midden en daarna dunne plakjes, opdat iedereen maar wat kreeg, want alle tantes en ooms kwamen dan op bezoek. Dit gebeurde niet iedere zondag, maar alleen op hoogtijdagen (Pasen, Pinksteren, Kerstmis). Op de meeste zondagen gingen wij naar de noodkerk, de H. Antonius van Padua aan de Fluwelen Burgwal, de zogenaamde Boskant-kerk. Deze kerk was veel dichterbij, de H. Mis duurde er niet zo lang en de preken waren begrijpelijker. De oorspronkelijke kerk is in de oorlog door het bombardement afgebrand en deze kerk stond aan de 'kant van het bos', namelijk de Prinsessegracht.

Toen ik vier jaar werd, ging ik naar de Oude Molstraat-school - mijn tante was daar kleuterjuf - waar ik tot mijn zestiende gebleven ben. Kleuterschool, lagere school en Sint Michaël Ulo. Bijna ook nog de kweekschool, maar ik kreeg een vriendje en heb mij bekwaamd in zijn vak. Maar ik bleef in de buurt, namelijk het Noordeinde. Tijdens mijn Ulo-jaren vroeg Pater Bender of ik in de Westeinde-kerk iets wilde oprichten samen met andere jongens en meisjes. Dat werd de 'Jacta', Jongeren Academie Theresia van Avila. Ik werd gebombardeerd tot voorzitter en heb dat met veel plezier gedaan: vergaderingen voorgezeten, lezingen en dansavondjes georganiseerd enzovoort.

De parochiekerk van de Oude Molstraat-school was de H. Jacobus de Meerdere aan de Parkstraat. Een totaal andere kerk dan de Westeinde-kerk. In mijn herinnering was het een heel donkere en erg lange kerk. Er werd veel wierook gebruikt en dan viel ik altijd flauw. Het H. Vormsel heb ik in deze kerk gedaan. Bij hoge uitzondering mocht ik mijn communie en plechtige communie in de Westeinde-kerk doen. Grappig is dat mijn man in de Paramaribostraat op school zat en daardoor in de Parkstraat-kerk zijn H. Communie heeft gedaan.

Mijn moeder had een hartsvriendin, Toos Geraets. Haar broer is later Deken van Den Haag geworden. Ik heb hem heel goed gekend, de hele familie Geraets trouwens. Na onze schooltijd en een paar jaar werken konden mijn vriendje en ik een zaak beheren in Roermond. Maar dan moest er getrouwd worden, want ongetrouwd samenwonen kon nog niet in die tijd. Wij besloten dus te trouwen en dat gebeurde op 21 januari 1967, natuurlijk in d e Westeinde-kerk. Mijn opa van vaderskant deed na zijn pensionering allerlei karweitjes voor pastoor Geering en toen hij hem vertelde dat zijn oudste kleindochter wilde trouwen in de kerk, antwoordde hij: "Daar maken we een mooi feest van".
En dat is het ook geworden. Een H. Mis met drie 'Heren' (drie priesters) in een prachtig met bloemen versierde kerk. Mijn twee neefjes als misdienaars, het kon niet mooier.

 Daarna zijn mijn man en ik naar Roermond vertrokken. Mijn opa en oma overleden en de gang naar de Westeinde-kerk werd mede daardoor minder. Veel oude binnenstad-families vertrokken ook uit de oude binnenstad of overleden. De kinderen en kleinkinderen van deze families bouwden een nieuw bestaan op buiten de binnenstad. De saamhorigheid verdween. De noodkerk aan de Fluwelen Burgwal werd afgebroken. Er kwam een nieuw 'kerkje' voor in de plaats, maar voor de oudere mensen was het dat niet meer. Zo ook met de kerk aan het Westeinde. Ik hoop niet dat deze kerk ooit wordt afgebroken. Het is nog altijd een zeer mooie kerk met vele kostbaarheden.
Ik heb mede door de kerk en omgeving een fijne jeugd gehad; daarom vind ik het fijn om hier iets over te schrijven. Zelfs mijn kinderen genoten van de verhalen die hierdoor allemaal naar boven kwamen.

Els Kamphuis-Caron