nog steeds beetje Hagenaar

Ik ben op 15 november 1943 geboren in de Eschdoornstraat, ja toen nog met “sch”. Het was een gezellige straat waar veel mensen elkaar nog kenden en kort na de oorlog elkaar soms hielpen in moeilijke momenten. Het gemak van veel winkels om de hoek in de Fahrenheitstraat met de co-op, Simon de wit, Vroom, De Sierkan enz. maakte het leven goed. Natuurlijk ook door de nabijheid van Bioscoop/theater West End. Ik werd in die tijd nog wel eens naar de zuivelwinkel gestuurd om een of twee eieren te kopen omdat mijn moeder een cake ging bakken. Mijn speelterrein was het “sperrgebiet”, nu het Segbroekpark met Segbroeklaan, dat de Duitsers na de bevrijding hadden achtergelaten als een grote kaalslag met bunker en tankgracht ter verdediging vanuit een mogelijke aanval uit zee (Atlantic Wall). In de straat konden we nog balspelletjes doen, er stonden toen hooguit 3 a 4 auto's geparkeerd. Mijn ouders hebben elkaar kort voor de oorlog ontmoet in Hofstads Jeugdorkest. Mijn moeder studeerde aan het Koninklijk Conservatorium Den Haag Piano/viool, mijn vader speelde cello in hetzelfde jeugdorkest. Het lag voor de hand dat ik ook in de klassieke muziek werd grootgebracht en studeerde van mijn 9e tot mijn 16e jaar cello en speelde jaren later ook in bovenstaand jeugdorkest. Op de lagere school in de Galvanistraat kwamen op zeker moment 4 of 5 jongetjes uit Indonesië bij mij in de klas, we zaten toen met 40 kinderen in een lokaal. Met een van hen ben ik nog steeds goed bevriend. Van hem kreeg ik toen ik een jaar of 16 was en nog steeds cello speelde een elektrische gitaar mee naar huis, te leen voor onbepaalde tijd. Mijn grote voorbeeld kreeg ik in café “La Gaite” (waar ik van mijn vader niet mocht komen) op de Grote Markt in Den Haag. De eerste band die mij destijds helemaal los weekte van de klassieke muziek was “Danny and his Favorites”, De Rock and Roll heeft mij toen volledig ingepalmd. Dit werd tot grote ergernis van mijn ouders het definitieve einde van de cellolessen. En wat deed je als goed Hagenaar met een gitaar in de jaren 60, je vormde als de drommel een band. In ons geval begonnen we met 4 man als bedrijfs-band The Resounds van de NRM te Leiden die toen mijn eerste werkgever was en waar we alle repetitie-mogelijkheden kregen die we nodig hadden, herrie maken vormde voor niemand een probleem, hooguit voor onze eigen oren. Gaandeweg goede versterkers, microfoons, twee Fender Jazzmasters een Jazzbass en een drumstel gekocht. Wij hebben nooit in Den Haag gespeeld maar wel veel in Leiden, aan de Kaag, Noordwijk, Warmond, Doorn, Pijnacker, Hattum en nog wat vergeten plaatsjes. Ons programma besloeg in die periode nummers van Elvis, Cliff, The Shadows, De Maskers, Kinks, Beatles, Stones, Searchers, Hollies, dus jaren 1962-66. Het was een leuke tijd. Mijn ouders zijn in die tijd eens naar een optreden wezen kijken en vonden het niet onaardig, wel hard! Dat was een groot compliment. Door de vriend die mij ooit aan een gitaar hielp heb ik later ook de liefde van m'n leven leren kennen waarmee ik vorig jaar ons 50 jarig huwelijksfeest heb gevierd. Zij woonde destijds in de Daguerrestraat en ik was met mijn ouders verhuisd naar het nieuw gebouwde Margarethaland in Mariahoeve, vanwaar we over het land en de spoorbaan naar de Nehertoren in Leidschendam konden kijken. Nu is alles daar volgebouwd. Toen we trouwden gingen we inwonen (woningnood) in de van Diepenburchstraat. Ik woon nu al vanaf 1970 niet meer in Den Haag, na 7 jaar Pijnacker 43 jaar in Delft. Ik woon dus veel langer buiten Den Haag dan er in maar we gaan nog regelmatig naar Den Haag toe en dat geeft mij dan een gevoel alsof ik thuiskom. Mijn vrouw gaat dan “winkelen” en ik slenter met enige trots door mijn stad en ga dan altijd nog even langs RockPalace (inmiddels verdwenen) en een cappuccino drinken op de Grote Markt bij “De Zwarte Ruiter” (foute naam voor “La Gaite”). Het gevoel Hagenaar te zijn raak ik nooit helemaal kwijt.

Axel Smits