Solmaz Kuskaya

Ik ben geboren op 10 oktober 1971 Cinlioren, een dorp in Turkije. Nu woont mijn familie in de stad Kayseri gelegen in midden Turkije op 4 uur rijden van Ankara

Acht jaar geleden, op 23 februari 2005, ben ik naar Nederland gekomen, ik ging mijn man, een weduwnaar met twee kinderen, achterna. Hij werkt in het naaiatelier van de Bijenkorf in Den Haag. 

Een half jaar daarvoor, ik was toen 34 jaar, kwam hij op vakantie bij zijn familie, mijn buren in Turkije. Ze zeiden tegen hem dat ik een goed meisje voor hem was en dat hij kennis met me moest maken. De buurvrouw zei tegen mij: hij is een goede man. Toen heb ik hem leren kennen. Hij vroeg me om met hem te trouwen. Ik wilde graag zorgen voor hem en de kinderen, ik hou van kinderen en ik wilde graag weg uit mijn kleine stad en ik was op zoek naar een nieuwe toekomst, als naaister. 

Het duurde 6 maanden voordat alle papieren in orde waren, maar toen ben ik ook snel gegaan:

De reis ging per vliegtuig en ik was zenuwachtig, omdat ik zo alleen was, heel mijn familie (vader,moeder en twee broers en twee zussen)  moest ik achterlaten in Cinlioren, mijn geboortedorp in midden Turkije, en ik wist bijna niets van Nederland. Ik had mijn bruidsschat bij me, geen 20 kg, maar veel en veel meer: dekens, zakdoeken, handdoeken, geborduurde kleden, en 3 kilo speciale cerkez kaas. Het is mijn bruidsschat, vertelde ik en de douane zei dat is oké . 

Aankomst in Nederland

Het vliegtuig landde op Schiphol, daar stonden ze mij met 8 familieleden op te wachten: mijn man, mijn 2 schoonzussen en de kinderen. Met de auto reden we naar Den Haag.  Toen ik aankwam in Den Haag werd ik daar niet vrolijker van: wat ik zag was een oude stad met heel veel dezelfde huizen. Ik miste kleur, de kleur van mijn geboorteland en alle straten leken op elkaar! Toen ik de deur opendeed, leek mijn huis zo klein.

Ik moest wennen aan alles, ook mijn nieuwe familie, want ik was zomaar ineens moeder van twee drukke kinderen geworden. 

Het leven was vreemd, ik was niet blij, het was moeilijk, maar ik deed de boodschappen bij de Turkse winkel, en ik ging meestal samen met mijn man

Soms kreeg ik hulp van de buurvrouw en later ook van vrienden. 

Mijn werk

In het begin heb ik gewerkt  bij een stomerij in de Keizerstraat, de Turkse eigenaar was een kennis en we hebben haar gevraagd om te werken,  maar na drie maanden ben ik gestopt. Het gezin vroeg te veel aandacht en ik kreeg hartklachten. Toen werd ik ziek, en nu wacht ik op een hartoperatie. 

Vaak denk ik terug aan vroeger….

In Turkije was ik cheffin van een naaiatelier met 15 – 20 werknemers, ik leidde het atelier en de baas deed vooral de buitendienst, hij zorgde voor de klanten en ik voor het werk. Alles moest ik organiseren  en ook zorgen dat de naaimachines het goed deden. Je werkte vaak op alle dagen van de week van 9.00- 20.00 uur. Mijn karige loon kreeg ik iedere maand zo uit de hand van de baas. Ik woonde bij mijn ouders in huis en daarvoor was het genoeg om van te leven. 

Hier mis ik het drukke maar zinvolle werk in het atelier, ik mis ook de steun van mijn vriendin uit Turkije. Als afscheid heb ik een mooi jasje voor haar gemaakt en als dank kreeg ik een door haar gemaakt en ingelijst kunstwerk: afgebeeld wordt een danseres van de Cerkez, een hele oude stam in Georgie. Het hangt bij mij aan de muur en iedere dag als ik er naar kijk dan ga ik terug in de tijd, naar vroeger en dan voel ik me goed, helemaal mezelf. Dan denk ik aan haar, dat geeft me kracht om te leven in Nederland, Papierland, een land vol regels met mooie bloemen en …. Tulpen! 

Solmaz Kuskaya