Sevgi Akkaya

Ik ben geboren in Kahraman Maras op 25 maart 1968.

In 1997 kwam mijn aanstaande man op traditionele manier mijn hand vragen bij jou ouders. Hij woonde al in Nederland en was op vakantie in Turkije. We hadden elkaar al een paar keer ontmoet. Na zes maanden zijn we in Turkije getrouwd. De bruiloft was ook traditioneel en ik bewaar daar hele dierbare herinneringen aan. Ik voelde me die dag heel speciaal. Voor een dag was ik een prinses. Nog steeds heb ik de bruidskroon, die ik toen droeg. Hij doet me denken aan alle mooie momenten, die we tijdens de bruiloft hadden.

Twee maanden later vertrokken we naar Nederland. Op 17 december 1997 kwam ik aan op Schiphol. Alles wat ik zag, was heel groot en mooi. Daarna ben ik naar ons huis gegaan in Den Haag. De straten waren daar heel rustig. De huizen leken allemaal op elkaar. Het was moeilijk om mijn huis terug te vinden. Ik kon de straatnaamborden niet lezen en verdwaalde soms. Mijn mans motor stond altijd onder een dekzeil voor ons huis geparkeerd. Daar liep ik naar te zoeken, als ik de weg niet meer wist.

Een van de grote belemmeringen was de taal. Als ik op straat liep, kon ik met niemand praten.

Na zes maanden kwam ik in het ziekenhuis terecht. Ik sprak nog geen goed Nederlands. Tussen de middag werd het eten geserveerd. Ik vroeg mij af of het halal was. Met gebarentaal vroeg ik een verpleegster wat voor vlees het was. Zij las van het menu voor, dat het kip was. Maar dat begreep ik niet. Toen ging zij met handgebaren een kip nadoen zoals je de vogeltjesdans doet en ze kakelde erbij. Alle patiënten lachten en gelukkig begreep ik het toen eindelijk.

Om de taal beter te leren kennen heb ik allerlei cursussen gedaan. Ook heb ik een Horecaopleiding gedaan. Sinds  een jaar of vijf  werk ik als vrijwilliger achter de receptie bij een buurthuis. Ik heb het daar erg naar mijn zin, vooral omdat ik nu veel leuke contacten met andere mensen heb.

Sevgi Akkaya