Kaya Özel

Ik ben 1954 in Oost Turkije in Elazig geboren. In 1978 ben ik met mijn vrouw, met wie ik in hetzelfde jaar ben getrouwd, verhuisd naar Nederland. Mijn moeder, Zaliha Yildiz en vader Ali Riza Ozel zijn beiden overleden.

Schaften in de fabriek in Wateringen

Na 5 jaar verloofd geweest te zijn, is het mij gelukt om met eigen middelen te trouwen en te verhuizen. De aanvraag om hier naar Nederland te kunnen verhuizen heeft 1,5 jaar geduurd. Na 1 maand in Nederland, ben ik begonnen te werken in een fabriek in Wateringen waar ze kassen bouwden. Daar hield ik mij bezig met het zagen van ijzer, soms maanden achter elkaar aan hetzelfde product.

In Turkije had ik een eigen uitgeverij waar ik goede winst mee heb kunnen maken. Op mijn 19^e was ik al in staat om geheel zelfstandig te zorgen voor een gezin van 8 personen.

 Toen we ontdekten dat mijn vrouw zwanger was van ons eerste kindje, besloten wij een huis te zoeken in Den Haag, in de wijk Molenwijk. Tegelijkertijd begon ik met mijn nieuwe werk. Helaas beheerste ik de Nederlandse taal niet volledig, daarom besloot ik een cursus in de Nederlandse taal te volgen. De cursussen werden gegeven in de avond, maar heb het goed afgerond met een certificaat. Toen kon ik ook als tolk optreden voor de turkse collega’s die geen Nederlands spraken.

In Molenwijk, waar ik destijds met mijn vrouw woonde, hadden ze een vereniging voor de Turken die waren gemigreerd. Daar ben ik lid van geworden en werd kort daarna in het bestuur opgenomen. De eerste volkdansgroep is door mij opgericht en begeleid. We traden op in heel Nederland.

De volksdansgroep

Mijn drie dochters, waar ik later verder over zal vertellen, hebben alle drie meegedaan aan de lessen. Door middel van samenwerking met Nederlandse verenigingen is het ons destijds gelukt om onze Turkse vereniging een goede naam te geven en de wijk leefbaar te behouden. De meeste bewoners van Den Haag waren niet enthousiast over Molenwijk, maar door deze samenwerking is het ook gelukt om meer bewoners te trekken naar deze buurt.

Net zoals de meeste Turkse mensen die net waren in Nederland, had ik mijn eigen dromen die ik wilde bereiken. Ik wilde in Nederland wat spaargeld opbouwen, om na een aantal jaar terug te keren naar Turkije, waar ik dan een fabriek zou neerzetten. Iedere vakantie als ik terugkeerde naar Turkije, was ik met deze droom bezig. 

Met familie op vakantie in Turkije

In die tijd ging het bedrijf waar ik werkte failliet en werd het overgenomen door een andere eigenaar. Ik werd door de nieuwe eigenaar uitgenodigd om alsnog te blijven werken maar met een lager loon. Ze vertelden mij dat ik over de kwaliteiten beschikte en hard werkte. Hier werkte ik onder andere mee aan de bouw van de Zwarte Madonna. Maar na een paar maanden kreeg ik een ongeluk waardoor ik mijn dromen moest opgeven en geen zwaar werk meer kon doen.

 Bouw Zwarte Madonna

Mijn vrouw en ik hadden ons aangemeld voor de Nederlandse nationaliteit. Die kregen wij eindelijk na lang wachten. Wij voelen ons hier thuis, en in Turkije voelen we ons op vakantie. Een bezoek aan Turkije was gelijk aan familiebezoek.

In mijn stad van herkomst, waar ik als enige een eigen uitgeverij had, maakte ik een hoop winst. Met een pot verf die ik voor 10 turkse liras haalde, kon ik verkopen voor misschien wel 1000 turkse liras. Ik zou spijt kunnen hebben door niet te blijven in Turkije wat betreft mijn toekomstperspectieven. Maar nee, ik ben blij dat ik naar Nederland ben gemigreerd. Ik heb kunnen ervaren hoe het is om in een ander land te leven zonder mijn eigen cultuur te verliezen. Ook heb ik geleerd om het beste uit alles te halen. Ik heb drie dochters van 34, 31 en 23 jaar en een zoon van 28 jaar. Ook heb ik 5 kleinkinderen waarvan vier meisjes en 1 jongen. Ik heb er altijd naar gestreefd om zoveel mogelijk voor mijn kinderen mogelijk te maken en hun kansen aan te bieden die ik zelf nooit heb kunnen krijgen toen ik jong was en leergierig was. Ik hoop dat ik mijn kinderen zo goed mogelijk heb kunnen opvoeden en dat zij hun leven het beste kunnen voortzetten met veel liefde voor de medemens. Op dit moment ben ik weer werkzaam bij mijn oude werkgever ondanks ik voor 30% afgekeurd ben.

k houd veel van mijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Ook vind ik dat mijn werk en omgeving veel waarde heeft. Als mijn kinderen of kleinkinderen dit verhaal hebben gelezen, zullen ze de opdrachtgever van dit verhaal zeer dankbaar zijn voor de mogelijkheid om mijn ervaringen met de migratie op deze manier te kunnen delen.

Kaya Ozel