Foto: Gefotografeerde wandplaat in Sarnamihuis

Als kind woonde ik in de Hernhutterststraat in Paramaribo met twee oudere zussen en een broer. Mijn zussen waren al uitgehuwelijkt, maar ik…. ik deed alles wat de jongens deden. In bomen klimmen en noem maar op, tot grote schrik van mijn moeder. Dat leerde ik van mijn broer. Op mijn veertiende ben ik uitgehuwelijkt.
       
Ja mijn ouders wilden ongelukken voorkomen, als vijftienjarige was je een soort van last voor ze, zo was de heersende mening in Suriname. Ouders wilden niet dat je 'zomaar een vriend' kreeg, maar een fatsoenlijke. Je had geen keus, je eigen wil telde niet! En zo verging het mij, ik moest gehoor geven aan de keuze van mijn ouders.'Je bent vrijpostig' verweet ik mijn echtgenoot toen hij toenadering tot me zocht. Hij zorgde nog vaak voor problemen. Toch kregen we samen vijf kinderen en die zijn allemaal getrouwd nadat ze verliefd werden op hun toekomstige partner.

Ik heb altijd hard gewerkt, dat deed ik eerst voor de kinderen en later kon ik er zelf van genieten. In Suriname werkte ik als creatief therapeute in de psychiatrie. De mensen waren dol op mij, ik begeleidde ze met creatieve vaardigheden en gaf les. Een van de patiënten was mij zo toegenegen dat, toen ik verzuchtte dat ik het zo warm had, zij onmiddellijk de schaar in mijn lange haren heeft gezet! "Zo kon er wat lucht bij".  Ik heb al die jaren met veel plezier met ze gewerkt.  Niet alleen de patiënten droegen mij een warm hart toe, de arts verklaarde mij eveneens zijn liefde, hij had serieuze trouwplannen. "Ik wil met je trouwen, dan krijg je bij overlijden mijn geld en het huis"." Maar geld maakt mij niks" was mijn antwoord.

"Jij wilt mij als je vrouw, maar wil je me ook met vijf kinderen?" In mijn omgeving zeiden mensen: "Zet je kinderen in een weeshuis, zodat je met hem kan trouwen. Je krijgt een nieuw leven" riepen ze. Tegen de arts zei ik: "Het gaat me om de kinderen". Hij zei: "Je zal er later spijt van krijgen, want ze verlaten je als ze ouder zijn". Mijn antwoord was: "Nee, ik zal er geen spijt van krijgen". En ik besloot om bij de kinderen te blijven.

Naar Nederland
Steeds vaker kwam de roep uit Nederland van mijn dochter: "Wat doe je daar in Suriname nog zo alleen?" Toen ik over de vijftig was heb ik alles in Suriname verkocht en de stap naar Nederland gezet. Eerst ging ik naar Deventer naar mijn zoon, maar ik wilde niet bij de kinderen inwonen. Hij wilde echter wel dat ik bleef. Mijn andere zoon heeft uiteindelijk een appartement voor me gevonden. Mijn dochter zei altijd "wat moet je daar alleen." Mijn antwoord was: "In Suriname was ik ook alleen en ik kan jullie altijd bellen". Ik heb op veel verschillende plaatsen gewoond Deventer, Rotterdam en uiteindelijk ben ik verhuisd naar Den Haag. Ik wilde de vrijheid en … dat willen ze nu in Suriname ook!Het rondtrekken zat me misschien wel in mijn bloed, want nadat ik ook in Nederland mijn huis heb verkocht ben ik veel gaan reizen naar Tunesië, Bangkok, Turkije, Marokko en pelgrimsreizen naar Mekka. Die reizen ondernam ik samen met leden van de vereniging van de Moskee. Iedere keer genoot ik opnieuw. Nu ben ik 84 jaar en mijn grootste goed is mijn gezondheid, dat is mijn geluk. 's Ochtends als ik opsta ga ik eerst bidden en daarna doe ik aan gymnastiek, zo blijf ik gezond en kan ik blijven genieten. Voor mij geen zorgen, ik heb altijd voor mezelf gezorgd en alles is tot mijn einde toe goed geregeld.

Mevrouw F. Bakthali