Indertijd dacht ik niet zo heel lang na alvorens ergens in te stappen. Loopbaanperspectieven? Gelijk loon voor gelijke arbeid? Secretaresse bij de Social Policy Course van het Institute of Social Studies was ik. Het ISS was gehuisvest in het Paleis Noordeinde in Den Haag, voor dat gerenoveerd werd en weer als paleis in gebruik genomen werd. In de jaren zestig heb ik daar ongeveer vijf jaar gewerkt. Mijn eerste echt leuke baan door de vele contacten met studenten uit ontwikkelingslanden, de meeste mannelijk. Met een MULO- diploma en nog wat administratieve diploma's bleek je niet zo heel veel carrièremogelijkheden te hebben. Op administratief niveau waren er veelal vrouwen werkzaam en op academisch niveau werkten er een enkele vrouw en heel veel mannen. In die tijd was er van alles aan de hand en ik stapte erop af. Ik bezocht een vergadering in Amsterdam van ManVrouwMaatschappij, de actiegroep die in oktober 1968 gestart was. Ik sloot me er niet bij aan, hoewel ik positief gestemd was ten opzichte van hun doelstellingen.

EEN REBELSE MEID IS EEN PAREL IN DE KLASSESTRIJD
Voor naaktfoto's in het maandblad Sextant, uitgegeven door de NVSH, kreeg ik van de rector van het ISS een berisping. Hoewel ik zoiets in mijn vrije tijd deed, werd het niet geaccepteerd. Het beviel me niet. Perspectieven voor ander werk dan op administratief/organisatorisch vlak was er niet bij het ISS, dus zocht ik andere kansen en ging verder leren. In 1969 deed ik toelatingsexamen voor de Haagse Sociale Academie met een psychologische test en een toets over het boek Wereld in wording. Ik werd aangenomen, scoorde 99% extraversie, niet gek voor een sociaal beroep en startte met de vierjarige urgentieopleiding Personeelswerk. Een parttime-opleiding waarbij je vanaf het tweede jaar een baan in het gekozen werkveld moest hebben.

DOLLE MINA
In januari 1970 kwam Dolle Mina Amsterdam in het nieuws met ludieke acties die gingen over de rolverdeling van man en vrouw, de dubbele seksuele moraal en de behoefte aan meer mogelijkheden voor vrouwen om zich te kunnen ontplooien. Het idee van acties met humor sprak me geweldig aan: het haardotje in de gootsteen, geen keukenslavin, de roze linten om de 'herenkrullen' (openbare toiletten) en ook serieuzer: de pil in het ziekenfondspakket, niet meer ongewenst zwanger, geen 'moetjes', baas in eigen buik. Je eigen ambities nastreven, geen afgeleide identiteit van je echtgenoot hoeven zijn, een partner hebben betekent nog niet een kind krijgen, je eigen brood kunnen verdienen, zelfstandigheid behouden, zelf beslissen, een leuke baan hebben.

Mijn vrije tijd bracht ik vanaf 1962 veel door in de Wiener Konditorei in de Poten in het centrum van Den Haag, koffie drinken. Daar was mijn huiskamer, heerlijk, altijd weer nieuwe mensen ontmoeten, niet thuis opgesloten zitten. Kwam ik daar in aanraking met Loes? In ieder geval ontmoette ik daar allerlei jonge alternatievelingen. Met Loes ging ik naar het eerste congres van Dolle Mina in de jeugdherberg in Arnhem. We wilden in Den Haag een afdeling van Dolle Mina oprichten en kwamen bij elkaar op de etage van Loes. De eerste plannen voor acties bespraken we daar. Een aantal leuke jonge vrouwen en een enkele man met veel gevoel voor vrijheid. We hadden het erover dat er van alles zou moeten veranderen: meer kansen, meer rechten dan alleen het aanrecht voor de vrouw.
 

Als eerste actie besloten we tot de bezetting van de Herensociëteit De Witte aan het Plein, een machtscentrum voor invloedrijke Heren. De leus: 'Zonder lid geen lid'. Want als vrouw werd je niet als lid toegelaten. We verzamelden ons met een stuk of zeven vrouwen onder het poortje van het Binnenhof, naast het Mauritshuis. Het was spannend en er werd veel gelachen. Een van ons had een fototoestel. We zagen er mooi uit. Marian las onze eisen voor. De eigenlijke bezetting duurde niet zo heel erg lang en eindigde nogal gewelddadig. Het fototoestel werd uit onze handen geslagen door een verontwaardigd heerschap. Dat zie je niet op de foto in het boek '5 Jaar Dolle Mina'.

De Heren van De Witte gaven zich niet snel gewonnen. We hebben publiciteit gekregen, maar de toegang tot de Herenclub kwam er niet. Ik vraag me zelfs af of er nu, na veertig jaar, veel veranderd is in de statuten. Ik dacht dat er een aparte kamer voor de dames gekomen is. Veel meer kan het niet zijn, de traditie is te taai gebleken.

TOEN EN NU
De afdeling Dolle Mina Den Haag heeft zich jarenlang gemanifesteerd met vele soorten acties voor beter werk en scholing. Handig was dat we dichtbij het Binnenhof zaten. Er zijn acties geweest voor meer crèches, we hebben de Missverkiezingen in Scheveningen verstoord, er kwam het Ombudsvrouwenteam. We zaten in de redactie van het blad Evolutie. Door mijn studie en nieuwe werkkringen deed ik na enige tijd minder mee met acties.

Nu denk ik nog vaak aan de veranderingen die er toch echt gekomen zijn, mede door Dolle Mina. Zeker als ik de kranten lees, Rebecca Gomperts bijvoorbeeld in het NRC-weekblad van 25 juli 2009 over de tegenwerking bij haar acties met de abortusboot. Ik word weer enthousiast bij het lezen van Saskia Poldervaart in de Volkskrantbijlage van 25 juli. Dan denk ik: "Het wordt weer tijd, het lijkt wel of we dezer dagen achteruit gaan in plaats van vooruit!"
 
Mia Waij