Ik was een jonge jongen van 16 jaar en vertrok helemaal alleen vanuit Indonesië naar Nederland. Mijn familie, mijn moeder, broer en zus  bleven achter.
Mijn moeder had via contacten bij het Rode Kruis een plekje geregeld voor mij op de Kota Inten, een hospitaalschip. Ik mocht in die tijd niet lopen en niet staan vanwege mijn gezondheid, die vanaf mijn tweede jaar al niet goed was. Dat is een hele opgave voor een jonge jongen. Mijn moeder hoopte dat ik in Nederland weer beter zou worden.
Met de Kota Inten werden Nederlandse militairen vervoerd die gewond waren geraakt in de strijd voor Nederland. Aan boord werden wij door verpleegkundigen goed verzorgd.
Op de boot vierde ik  mijn  zeventiende verjaardag. Ik werd door iedereen gefeliciteerd zowel door medepassagiers als door de bemanning, iedereen was heel erg aardig voor mij.
Bij aankomst in Nederland werd ik meteen opgenomen in ziekenhuis Johannes de Deo in Den Haag. Gelukkig sprak ik al goed Nederlands, dus contact maken ging mij makkelijk af. Elf maanden verbleef ik in het ziekenhuis op een kamer met echte Hagenezen, en paste me helemaal aan. Ik was geweldig trots op mijzelf omdat ik de taal zo machtig was. Nadat ik een maand in Nederland was kwam mijn zuster uit Indonesië over naar Nederland, zij was verliefd op een Nederlandse militair. Zij kwam mij opzoeken en vroeg me waarom ik zo raar sprak. Ik was totaal verbaasd, maar kwam er toen achter dat ik plat Haags sprak. Mijn zus vond dat helemaal niks terwijl ik zo trots was op mijn inburgering!

Hoe verging het ons in Nederland?
Mijn zus en haar militair hebben in Nederland nooit kunnen aarden en zijn teruggekeerd naar Indonesië.
Na mijn ziekenhuisopname ben ik in Voorschoten gaan wonen en  heb in vier jaar de vijf jarige HBS af gemaakt. Mijn moeder heeft drie jaar bij mij ingewoond, maar verhuisde uiteindelijk naar haar Indonesische vriendinnen in Den Haag.

D. Duif