Krissen. Zo noemde men het als de drijfvleet (een visnet) werd binnengehaald en er in het net een andere vissoort zat dan haring, bijvoorbeeld een makreel. Deze was voor de eerste persoon die hem zag. Hij riep dan luidkeels "KRIS".

Na een aantal reizen op zee en heel wat wijzer geworden, was ik het met dat krissen niet eens.
Dat liet ik ook blijken, maar het is niet gemakkelijk een oude gewoonte te doorbreken. Ik vroeg op een gegeven ogenblik of de makreel wel smaakte terwijl de anderen moesten toekijken. Ik kreeg als commentaar dat ik dan ook maar moest krissen. Ik legde hen uit dat ik dit niet kon, omdat ik in de reepkee zat als er een makreel boven water kwam. Ik zei ook dat het de heren zou sieren als alles eerlijk verdeeld zou worden. Ik was een klein opdondertje en het viel mij mee dat ze naar mij luisterden. Maar dat deden ze. Iedereen kreeg voortaan een gedeelte van wat er aanwezig was. Dit was het begin van samenhorigheid aan boord.

Fred van Duijne