Toen de oorlog afgelopen was gingen m'n ouders in 1946 terug naar Scheveningen. Het gewone leven kwam weer op gang, vooral voor ons jonge meiden. De gym- en danslessen waren weer in volle bloei.
Zelf kwam ik niet uit een vissersgezin, m'n vader was huisschilder.

M'n vriendin had zeven broers, allemaal op de visserij. Dat vond ik prachtig en zag al gauw twee broers zitten. Om kort te gaan, de brutaalste had beet en na een keer uitzwaaien was de kiem gelegd.
Na drie jaar zijn we getrouwd. Na een jaar ingewoond te hebben konden we een vissershuisje krijgen voor 2 gulden 45 per week. Maar er was geen keuken in, en de wc stond vijftig meter verder in de poort. Maar al gauw was de schuur een keuken en 't huis  geschilderd door m'n vader. Een paleisje was 't.

Maar toen begon 't echte vissersleven pas. Man op zee en 't vrouwtje met alle zorgen thuis.
Al gauw 't  tweede kind op komst en de verdiensten waren ook niet zo best. 't Gebeurde vaak dat als m'n man weer uitvoer dat ik met  tien gulden moest rondkomen totdat ie weer thuis was na zo'n drie of weken. Maar de kruidenier pofte wel. Ik zat ook wel, als de kinderen in bed waren, een emmer garnalen te pellen. Dan had je 2 gulden 40 verdiend. Je kreeg er 10 cent per ons voor. De jaren '70 streden de vrouwen voor emancipatie, nou dat waren wij vissersvrouwen allang, geëmancipeerd.
Want je moest wel voor je zelf opkomen, al was 't maar door naar de reder te gaan om een voorschot te vragen en dat lukte niet altijd.

In de jaren '60 is er gestaakt door de visserlui en toen kregen we iedere week een postwissel van 25 gulden. Langzamerhand werd het iets beter voor ons want m'n man ging naar school om voor stuurman en schipper te leren. Dat gebeurde als ie 's winters thuis was.

Kinderen krijgen deed je ook alleen. Je stapte alleen de kliniek in en kwam er uit met een baby en het leven ging gewoon door totdat pa thuis kwam en z'n kind zag van twee of drie weken oud.
Op een dag was ik net thuis van de derde zoon (tien dagen oud). M'n man was net twee dagen in zee. Toen kwam er een mevrouw van de gemeente op huisbezoek, kijken hoe ik woonde en of ik wel schoon genoeg was voor een gemeentewoning. Nou, ik kwam in aanmerking voor een woning.
Binnen veertien dagen was ik verhuisd. En de vlag ging in top op de wc, wat een weelde.
Nou, was ik niet geëmancipeerd? Zonder man verhuisd met drie kleine kinderen en vier weken kraam zoals je dit noemde. Maar 't was ook veel gemoedelijker in die tijd, je hielp elkaar als 't nodig was.
Na twee weken was m'n man thuis. En zoals altijd was je aan de haven als ze thuis kwamen, want dan was 't feest.

Toen we aanstalten maakten om naar huis te gaan zei ik, 'Nou joh, je moet niet noord aan, maar zuid. We  wonen nu in de Markensestraat met wc en keuken in huis.'
Het huis was sobertjes aangekleed. Maar er waren nieuw zeil en overgordijnen en wat nieuwe spulletjes. En we hadden 1100 gulden schuld. Maar we waren o zo gelukkig   

Nel Zoutenbier