We voeren met de SCH 73 'Vertrouwen' op de Ierse zee. Het was ongeveer drie uur in de middag en goed weer. Jan Korvink had motorwacht en ik liep als oudste jongen wacht aan dek. Jan had net de motor gesmeerd en schoongemaakt. Hij kwam even aan dek om een luchtje te scheppen. Toen hij na vijf minuten weer naar beneden ging, stond de machinekamer meer dan een meter onder water. Jan sloeg meteen alarm. De schipper, niet onze eigen schipper, wist zich geen raad. Daarom zond hij via de radio een may-day, may-day, may-day uit.

De SCH 246 'Gerard-trawler' ving het bericht als eerste op en vroeg wat er aan de hand was. 'De machinekamer maakt water', riep onze schipper. In twee uur tijd stoomde de Gerard-trawler naar ons op. Om vijf uur lag hij naast ons. Intussen hadden we ook contact met de SCH 50, 'de Jacob'. Dat was een schip van onze eigen maatschappij. We besloten toen maar op de SCH 50 te wachten. Dat spaarde centjes. De bemanning moest wel alvast de zwemvesten omgorden. Intussen kwam ons schip steeds dieper te liggen. In angstige spanning wachtten we af of de Jacob wel op tijd zou komen. Tegen een uur of zes was ook de Jacob bij ons, waarna we naar de Britse haven Cove werden gesleept. Het duurde maar liefst vier uur voordat we leeggepompt waren.

's Maandags zijn we naar de werf van Verolme gesleept, ook in Cove. De waterleiding bleek stuk. De reparatie ervan nam veertien dagen in beslag. Al die tijd moesten wij dat Engelse voedsel eten, want er was geen eten meer aan boord. Nou, dat was niks gedaan hoor! Die Engelse spruiten lijken wel rode kolen. De hele bemanning vond het goed waardeloos. Maar na die twee weken, konden we weer met een lading van 1000 kraam naar Scheveningen opstomen. Ik was blij dat ik weer bij mijn moe was. Want je zit als zoiets aan boord gebeurt wel even flink in je piepzak.
 
Ton Kuiper