Haagse Herinneringen

50 jaar Turkse Hagenaars | Kennismaking met een andere cultuur

Ahmet Albayrak

Mijn naam is  Ahmet Albayrak, ons gezin bestond uit mijn moeder, vader, broertje en een zusje. In 1965 was mijn vader alleen naar Nederland gegaan. Omdat hij eerst nog niet in de gelegenheid was om ons  onder te brengen bleven wij met  z’n drieën in Trabzon wonen. Ik werkte daar bij mijn oom in een timmeratelier als timmerman.  In dat atelier heb ik veel belangrijke dingen geleerd zoals: het vervaardigen van kozijnen, deuren, tafels en nog veel meer.  

Tijdens de vacantietijd in Nederland kwam mijn vader altijd naar Turkije. Ik was altijd bezig met vragen aan mijn vader hoe het in Nederland was, mede door de verhalen van vrienden die ook in Nederland woonden en werkten en die deden voorkomen als of het een sprookjesland was. Daarom wilde ik  Nederland heel graag zien. Mijn vader vertelde mij hoe het daar werkelijk was, daarna trok Nederland mij niet zo meer. Want mijn vader vertelde over de moeilijke kanten van het leven. Toch kreeg ik op een dag  van mijn vader  een enveloppe met daarin een uitnodiging om naar Nederland te komen. Ondanks mijn scepsis  was ik toch wel blij en vond het heel erg spannend, want ik zou uiteindelijk toch het land waar mijn vader al zo veel jaren woonde en werkte, kunnen zien en leren kennen. Gelijk ben ik naar Ankara gegaan om bij de Nederlandse Ambassade een visum aan te vragen. Het was heel erg druk, iedereen stond in de rij te wachten voor een visum. Eindelijk was ik aan de beurt. Ik kreeg een formulier en dat moest ik invullen en dat heb ik dan ook gedaan. Toen werd er mij gezegd dat ik na een maand  over de post antwoord zou krijgen. Een maand ging voorbij en daar kreeg ik het antwoord. De aanvraag werd geaccepteerd!  Ik kocht dezelfde dag nog een retour ticket bij een Turkse vliegmaatschappij.

Eind 1989 ben ik per vliegtuig in Nederland aangekomen. Mijn vader stond mij op te wachten op het  vliegveld. Het leek wel alsof ik in een andere wereld was terecht gekomen. Schiphol was voor mij  echt een modern vliegveld.

Ik woonde in Den Haag, vlakbij het centrum, maar toch vond ik het te rustig. Zeker vergeleken met mijn omgeving en het hele sociale leven in Turkije, dat ik wel erg miste. Toen mijn vader  enige tijd later met de auto naar Turkije ging  vanwege de vakantie, vroeg hij mij om  samen te gaan. Weer was ik erg blij, omdat ik daar geboren ben en mijn geboorteland,  –stad en vrienden erg miste.

Omdat we voor de doorreis in Duitsland een visum nodig hadden gingen we naar de Duitse ambassade om dit aan te vragen. Mijn vaders aanvraag werd geaccepteerd, maar die van mij niet. Dus zei m’n vader dat hij eerst zou gaan en na een maand zou ik per vliegtuig over komen op mijn retourticket. Ik ben toen in Nederland gebleven waar mijn vader een vriend, genaamd Cevat Vural,  had, waaraan hij vroeg of hij mij wilde opvangen. Een kennis van Cevat zocht iemand om te helpen bij timmerwerkzaamheden in de bouw. Daar ben ik toen tijdelijk, althans dat was de bedoeling, gaan werken. Ook kon ik wel wat geld gebruiken omdat het leven in Nederland toch wel duur bleek te zijn. Aan de ene kant  had ik dus geld nodig en aan de andere kant had ik niks anders te doen, dus heb ik het geaccepteerd. Ondanks het feit dat ik geen woord Nederlands sprak. Langzamerhand ben ik gaan wennen aan de omgeving en aan Nederland. Ik werkte bij een uitzendbureau en de chef/uitvoerder was zeer tevreden over mij. Daarom  gaf hij mij projecten om zelf uit te voeren. Dit gebeurde aan de hand van technische tekeningen die ik zelf moest lezen. Op een dag zei een kennis van mijn vader dat ik mij moest laten inschrijven bij de gemeente. Wij gingen naar het stadhuis omdat de kennis mij zou helpen bij het vertalen. Echter hij werd onverwacht weggeroepen en daar zat ik, geen woord Nederlands sprekend, laat staan verstaan.  Daar zat ik te wachten, wat een spanning, tot ik aan de beurt was De ambtenaar keek wel een beetje raar op want zijn Turks was net zo goed als mijn Nederlands. Niks dus. Echter hij kwam op het lumineuze idee om iemand uit het publiek te laten vertalen. Komend voor een inschrijving bij de gemeente kon tot mijn grote verbazing alles gelijk geregeld worden. Ik kreeg behalve de inschrijving ook een fiscaal nummer, mijn Turkse rijbewijs werd ter plekke omgeruild voor een Nederlands rijbewijs. Zaken waarvoor je nu allerlei aparte afspraken moet maken werden toen in no-time geregeld. Uiteindelijk ben ik toch wel gaan wennen aan Nederland en heb ik een hier een lieve Turkse vrouw ontmoet en getrouwd en zakelijk gezien is het mij ook voor de wind gegaan en heb ik een eigen goedlopend timmerbedrijf.