Haagse Herinneringen

Suriname, herinneringen en afscheid | Voor de toekomst van onze kinderen


 Foto: Bruiloft en gezinsleven

Ik ben in Suriname geboren op 18 september 1932, als dochter van een imam. Ik ben er getrouwd en we hebben vier kinderen gekregen, drie dochters en een zoon. Voor de toekomst van onze kinderen zijn we naar Nederland gekomen. Het was niet gemakkelijk alles achter te laten. Van de warmte kwamen we in de kou. Toch was ook in Suriname niet alles goed. De mensen bemoeiden zich veel met elkaar, terwijl ze je in Nederland wel groeten, maar verder met rust laten. Ook was het verkeer in Suriname erg gevaarlijk. Er waren geen fietspaden, weinig zebrapaden en de straten waren smal. Bovendien waren de mensen vaak ongeduldig in het verkeer en ze reden maarraak. Er gebeurden veel ongelukken en wij lieten onze kinderen daarom met de bus naar school gaan. Maar veel in Suriname was wel goed. Je vindt er geen hondenpoep op straat! We hadden onze eigen kippen, lagen lekker in een hangmat in de zon of zaten met elkaar onder de mangoboom. Je hoefde je huisdeur niet op slot te doen. Als je even weg moest, kon je aan de buren vragen op de kinderen en het huis te letten en de kinderen eten te geven. In Nederland is dat niet zo vanzelfsprekend. Intussen is er in Suriname veel veranderd. Er zijn moderne huizen, hotels, restaurants. Om de paar jaar ga ik erheen voor vakantie en elke keer is er weer veel veranderd.




Naar Nederland
Toen wij aankwamen was het koud, bewolkt en donker. En het mistte. We werden opgevangen door de zus en zwager van mijn man. Ze hadden zelf vijf kinderen, maar hebben ons toch met onze vier kinderen bij zich in huis opgenomen. Hun huis lag aan de Wolmaranstraat, dichtbij de Haagse markt. Het was een oud huis, zonder badkamer en met maar één kachel die in de woonkamer stond. Dat was wel wennen, want in Suriname hadden we een groot huis dat maar anderhalf jaar oud was. Mijn man, die timmerman was, heeft samen met zijn neef heel gauw een badkamer in het huis aangelegd.

De twee jongste kinderen gingen naar de lagere school vlakbij het huis. De twee oudste dochters kregen advies van hun oom over de scholen die goed waren. Ze zijn zelf met de tram verschillende scholen gaan bezoeken en hebben toen gekozen voor de Dalton scholengemeenschap.
Mijn man ging op zoek naar werk. Met behulp van een neef heeft hij zich ingeschreven bij het arbeidsbureau en zijn eerste baan was bij Nutricia in Zoetermeer. Na twee weken kreeg hij werk aangeboden bij het bouwbedrijf HABO. Ons huis in Suriname hadden we verkocht en daardoor konden we op zoek naar een koophuis in Den Haag. Ook hierbij hebben we veel steun en goede raad gehad van Jo, de neef van mijn man, die al sinds 1964 in Nederland woonde. Hij kon ons vertellen welke buurten goed waren en zocht in de krant naar huizen voor ons.
Het hele gezin paste zich snel aan en al binnen zes weken na aankomst hebben we een huis in de Perponcherstraat gekocht. Weer hielp iedereen mee; de neef van mijn man zorgde voor extra elektrische kachels. We waren trots en blij met zoveel steun van onze familie. Nederland is een papieren land en zonder die steun zouden we het veel moeilijker hebben gehad.

 
Foto: Uitreiking diploma

De eerste jaren
Onze buren waren Nederlanders. Het was een nette buurt. De mensen waren heel aardig voor ons. Soms vroegen ze ons waarom wij hier waren gekomen en dan vertelden we dat. Alles was er bij de hand of met bus en tram gemakkelijk te bereiken: winkels, een gebedsruimte. In Suriname moest je vaak grote afstanden afleggen om ergens te komen.Ik heb wel moeten wennen aan het eten van andere groenten, maar later kwam dat goed. Er kwamen Surinaamse winkels, bijvoorbeeld in de Weimarstraat. Ook het klimaat moest wennen. In Nederland moet je aparte kleren hebben voor de winter, de herfst en de zomer. Dat was duur. Al je groenten en fruit moet je hier kopen, terwijl we in Suriname onze eigen groenten verbouwden. Maar Nederland heeft zich ook van zijn goede kant laten zien. Toen mijn man op zijn werk gevallen was, was er de ziektewet. Toen ik later alleen kwam te staan heb ik niet alleen een uitkering, maar ook veel goede raad en steun gehad.
 

Hoe is het me in Nederland vergaan?
In Nederland is er voor mij heel veel veranderd. Toen ik de vijftig was gepasseerd kregen mijn man en ik problemen. Uiteindelijk zijn we gescheiden. Ik was altijd huismoeder geweest en heb een moeilijke tijd gehad, maar dankzij de steun van veel mensen en door goede voorzieningen heb ik me kunnen ontwikkelen en veel kunnen bereiken. Ik heb taal- en andere cursussen gevolgd en ben heel actief geworden op veel gebieden in de maatschappij. Ik heb handenvol werk gehad en me nooit verveeld. Na vijftien jaar heb ik uit handen van burgemeester Deetman de Stadsspeld ontvangen. Op mijn zeventigste ben ik met mijn werk gestopt en nu geniet ik van mijn oude dag in een aanleunwoning waar ik het heel gezellig heb. In Suriname zou ik het na een scheiding veel moeilijker hebben gehad.


 

Foto: Adviesgroep veiligheid

Foto: Interview Radio West



Wat is er uitgekomen van mijn droom?
Mijn kinderen hebben goed gestudeerd. Ze hebben goede banen en mooie eigen huizen. Ze zijn getrouwd en hebben zelf kinderen gekregen. Ik heb zes kleinkinderen. Als de kinderen en kleinkinderen bij mij zijn, voel ik me trots en blij. Zij vormen mijn rijkdom. Dankzij God is mijn wens uitgekomen.

Mevrouw S. Hassan Mohamed