Haagse Herinneringen

Een nieuw bestaan in Nederland | Ik herinner me...

Ik herinner me de kristallen kroonluchter van de deftige oom en tante uit het Statenkwartier. Mijn moeder, broertje en ik werden daar opgevangen, heel kort maar.
In onze kamer hing een prachtige kroonluchter van echt kristal. Alles eraan glansde en glinsterde.
Hoe het kon weet ik nog steeds niet, maar op een middag klom mijn broertje via de bank en de kast omhoog en opeens hing hij grijnzend in de kroonluchter, zachtjes schommelend. Ik was doodsbang: als hij viel, of de lamp! Ik rende naar beneden:  "Mamma, mamma, kom…" Tante gilde: "Oh, mijn dure lamp, doe iets! Echt weer iets voor jullie onbeschaafde kampkinderen".
Mijn moeder klom op de stoel en plukte mijn broertje voorzichtig uit de lucht. Zíj lachte erom: "Ach soedah toch, er is niets stuk". En terwijl mijn tante mopperend naar beneden ging,  zuchtte ze:  "Wat moet ik toch met jullie kleine binatangs".

Ik herinner me… 1952. Kees, de Indo-jongen uit de vijfde klas van de lagere school in Haarlem. Kees was lang voor een Indo, lichtbruin, met tanden die een beetje vooruitstonden, wat hem leuk maakte, vooral als hij lachte. Samen waren wij de enige kinderen uit Indië in de klas.
Bij de 4 mei-herdenking werd Kees uitgekozen om de vlag te hijsen, als vertegenwoordiger van de oorlogsslachtoffers in Indië. Ik herinner me hoe mijn vriendinnetjes ontzettend kwaad werden. "Meester, meester, háár vader is doodgegaan in de Jappenoorlog en Kees zijn ouders leven nog. Zíj moet de vlag hijsen".
Maar het werd toch Kees, want de meester zei: "Hilly ziet er helemaal niet Indisch uit, Kees wel".
Ik was nog het meest verbaasd over de verontwaardiging van mijn vriendinnetjes.

Hilly Pelle-Tuynman