Geschreven na een verblijf van twee jaar in Nederland
Ik denk niet meer aan jou
ik ban al de gedachten weg en jij verzinkt
in vergetelheid, maar als jij aanbelt
dan doe ik vergeten weer open, en als jij daar
staat omarm ik U
U bent mijn diepste gedachte
ik blijf het eenvoudige kind
opgegroeid met de melk van de heilige koeien
misschien zijn wij elkaar kwijtgeraakt in
papieren, paspoorten, formaliteiten
misschien krijgen wij nog verenigd in vergeelde
vervuilde, koloniale kontrakten.
maar wie ontneemt ons de gelijkenis van onze harten?
Nickerie mijn geboorteplaats
ginds ver van hier bloeien de amandelbomen, met hun brede bladeren
daar heb ik veel verloren wat ik nimmer hervinden zal
Asha Baldewsing-Angoelal
|